[أَيّام نحسات:]

«فِى أَيَّامٍ نَّحِساتٍ»

«أَيّام نحسات»، به معناى روزهاى نحس و شوم است، و بعضى آن را به معناى روزهاى پر گرد و غبار، يا روزهاى بسيار سرد، دانسته‌اند؛ جمع اين سه معنا نيز در آيات مورد بحث ممكن است. [1]

[أَيامى‌:]

«وَ أَنْكِحُوا الأَيامى‌ مِنْكُمْ»

«أَيامى‌» جمع‌ «أَيِّم» (بر وزن قَيِّم) در اصل، به معناى زنى است كه شوهر ندارد؛ سپس به مردى كه همسر ندارد نيز گفته شده است، و به اين ترتيب، تمام زنان و مردان مجرد در مفهوم اين آيه داخلند خواه‌ «بكر» باشند يا «بيوه». [2]

[إِيجاس:]

«فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ»

«ايجاس» از مادّه‌ «وجس» (بر وزن مكث)، در اصل به معناى صداى مخفى است، به همين مناسبت‌ «ايجاس» به معناى احساس پنهانى و درونى آمده، گوئى، انسان صدايى را از درون خود مى‌شنود، و هنگامى كه با «خيفة» همراه شود، به معناى احساس ترس است. [3]

[أَيْد:]

«وَ السَّمآءَ بَنَيْنَاها بِأَيْدٍ»

«أَيْد» (بر وزن صيد)، به معناى قدرت و قوت است؛ و در بعضى آيات قرآن مجيد به اين معنا آمده است. و در سوره‌ «ذاريات» اشاره به قدرت كامله خداوند بزرگ در آفرينش آسمان‌ها دارد. نشانه‌هاى اين قدرت عظيم، هم در عظمت آسمان‌ها، و هم در نظام خاصى كه بر آنها حاكم است به خوبى آشكار مى‌باشد. در اينجا اشتباهى براى بعضى از مفسران يا غير آنها واقع شده كه تذكر آن لازم به نظر مى‌رسد؛ بعضى از مفسران‌ «أَيْد» را به دو معنا تفسير كرده‌اند:

«قدرت» و «نعمت»؛ در حالى كه‌ «أَيْد» از نظر لغت به معناى قدرت است، ولى‌ «يد» كه جمع آن‌ «أيدى» و جمع جمع آن‌ «أيادى» مى‌شود به معناى قدرت و نعمت، هر دو آمده است. [4]

[أَيْدِى:]

«أُولِي الأَيْدي وَ الأَبْصارِ»

«أَيْدِى» جمع‌ «يد» به معناى‌ «دست» است. [5]

[1]. فصّلت، آيه 16 (ج 20، ص 256)

[2]. نور، آيه 32 (ج 14، ص 489)

[3]. ذاريات، آيه 28 (ج 22، ص 357)

[4]. ذاريات، آيه 47 (ج 22، ص 384)

[5]. ص، آيه 45 (ج 19، ص 326)