كه الف و لام، براى عهد و اشاره به سرزمين‌ «مصر» باشد. [1]

[أَلْباب:]

«يآ أُولِي الأَلْبابِ»

«أَلْباب» جمع‌ «لُب» به معناى‌ «مغز» است و از آنجا كه مغز هر چيز، بهترين و اساسى‌ترين قسمت آن است به‌ «عقل» خالص و «خرد»، «لُب» گفته مى‌شود.

بنابراين نقطه مقابل‌ «اولوا الالباب» افراد بى‌مغز، پوك، ميان‌تهى و بى‌محتوا هستند. [2]

[إِلْتَقَطَ:]

«فَالْتَقَطَهُ آلُ فِرْعَوْنَ»

«الْتَقَطَ» از مادّه‌ «الْتِقاط» در اصل، به معناى رسيدن به‌چيزى بى‌تلاش و كوشش است؛ و اين‌كه به‌اشياى گم‌شده‌اى كه‌انسان پيدامى‌كند، «لقطه» مى‌گويند نيز به همين جهت است. [3]

[إِلْتَقَمَه:]

«فَالْتَقَمَهُ الْحُوت»

«الْتَقَمَه» از مادّه‌ «التقام» به معناى بلعيدن است. [4]

[أَلَتْنَاهُم:]

«وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِّنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ»

«أَلَتْنَاهُم» از مادّه‌ «الت» (بر وزن شرط) به معناى كم كردن است. [5]

[إلتيام:]

«التيام» از مادّه‌ «لَوْم» به معناى به هم آمدن است؛ بعضى از فلاسفه قديم معتقد بودند كه اين امر، در افلاك امكان‌پذير نيست. [6]

[ألَّتِي هِيَ أَحْسَنُ:]

«بِالَّتي‌ هِىَ أَحْسَنُ»

تعبير به‌ «الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ»، تعبير بسيار جامعى است كه تمام روش‌هاى صحيح و مناسبِ مباحثه را شامل مى‌شود؛ چه در الفاظ و چه در محتواى سخن و چه در آهنگ گفتار و چه در حركات ديگر همراه آن. [7]

[إلحاد:]

«الَّذينَ يُلْحِدُونَ»

«الحاد» در اصل از مادّه‌ «لَحْد» (بر وزن مهد)، به معناى حفره‌اى است كه در يك طرف قرار گرفته و به همين جهت به حفره‌اى كه در يك جانب قبر كنده مى‌شود، «لحد» مى‌گويند. سپس به هر كارى كه از حدّ وسط، تمايل به افراط و تفريط پيدا كند «الحاد» گفته شده، و به شرك و بت‌پرستى نيز به همين جهت‌ «الحاد» اطلاق مى‌گردد.

منظور از «الحاد» در اسماء خدا اين است كه الفاظ و مفاهيم آن را تحريف كنيم.

[1]. قصص، آيه 4 (ج 16، ص 23)

[2]. بقره، آيات 197، 269 (ج 2، صفحات 70، 400)؛ رعد، آيه 19 (ج 10، ص 218)

[3]. قصص، آيه 8 (ج 16، ص 39)

[4]. صافات، آيه 142 (ج 19، ص 173)

[5]. طور، آيه 21 (ج 22، ص 442)

[6]. اسراء، آيه 1 (ج 12، ص 30)

[7]. عنكبوت، آيه 46 (ج 16، ص 316)