همچون علم و قدرت و رحمت و مغفرت.

اين احتمال نيز داده شده: منظور اعمالى است كه به خاطر خدا انجام داده مى‌شود، بنابراين، همه فانى مى‌شوند، تنها چيزى كه باقى مى‌ماند اعمالى است كه از روى خلوص نيت و براى رضاى او انجام گرفته است. ولى معناى اول از همه مناسب‌تر به نظر مى‌رسد.

«وجه» در سوره‌ «ليل» به معناى «ذات» است، و منظور رضايت و خشنودى ذات پاك او است. [1]

[وحى:]

«أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوارِيِّينَ»

«وحى» در قرآن معناى وسيعى دارد و منحصر به وحى‌هايى كه بر پيامبران نازل مى‌شده نيست، بلكه الهاماتى كه به قلب افراد مى‌شود نيز از مصداق‌هاى آن است، لذا درباره مادر موسى‌ نيز تعبير به وحى شده و حتى به غرائز و الهامات تكوينى حيواناتى همچون زنبور عسل نيز كلمه وحى گفته شده است.

اين احتمال نيز وجود دارد كه: منظور از اين واژه در سوره‌ «مائده» وحى‌هايى باشد كه به واسطه مسيح عليه السلام و با پشتوانه معجزات براى آنها فرستاده مى‌شد.

اصل وحى، چنان كه‌ «راغب» در «مفردات» مى‌گويد، «اشاره سريع» است خواه با كلام رمزى باشد، و يا صداى خالى از تركيب كلامى، و يا اشاره با اعضاء (با چشم و دست و سر) و يا با نوشتن. از اين تعبيرات، به خوبى استفاده مى‌شود كه در «وحى» اشاره از يكسو و سرعت از سوى ديگر، نهفته شده، و به همين دليل، براى ارتباط مرموز و سريع انبياء با عالم غيب، و ذات پاك پروردگار، اين كلمه استخدام شده است.

در قرآن مجيد، و لسان اخبار «وحى» به معانى مختلفى به كار رفته است، گاه در مورد انبياء، گاه در انسان‌هاى ديگر، گاه در مورد ارتباطهاى رمزى ميان انسان‌ها، و گاه ارتباط مرموز شياطين و گاه در مورد حيوان‌ها. [2]

[وَحِيْداً:]

«مَنْ خَلَقْتُ وَحِيداً»

تعبير به‌ «وَحِيْداً» (تنها) ممكن است توصيفى براى خالق باشد، و يا براى مخلوق، در صورت اول نيز دو احتمال وجود دارد: نخست اين كه مرا با او تنها بگذار كه خودم او را كيفر شديد دهم، يا اين‌

[1]. بقره، آيه 272 (ج 2، ص 414)؛ نساء، آيه 125 (ج 4، ص 191)؛ انعام، آيه 52 (ج 5، ص 317)؛ كهف، آيه 28 (ج 12، ص 456)؛ قصص، آيه 88؛ روم، آيه 30 (ج 16، صفحات 205، 440)؛ رحمن، آيه 27 (ج 23، ص 148)؛ ليل، آيه 20 (ج 27، صفحه 100)

[2]. مائده، آيه 111؛ انعام، آيه 112 (ج 5، صفحات 161، 506)؛ شورى‌، آيه 51 (ج 20، ص 515)