ذكر شده است: 1- منظور از جمله «وَ انْحَر» رو به قبله ايستادن به هنگام نماز است، چرا كه مادّه «نحر» به معناى گلوگاه مى‌باشد، سپس عرب آن را به معناى «مقابله با هر چيز» استعمال كرده است، و لذا مى‌گويند:

مَنَازِلُنَا تَتَنَاحَرُ: يعنى «منزل‌هاى ما در مقابل يكديگر است».

2- منظور بلند كردن دست‌ها به هنگام تكبير و آوردن آن در مقابل گلوگاه و صورت است. [1]

[وَبالَ:]

«لِيَذُوقَ وَبالَ أَمْرِهِ»

«وَبالَ» چنان كه «راغب» در «مفردات» مى‌گويد: در اصل از «وبل» و «وابل» به معناى باران سنگين گرفته شده و سپس به هر كار مشكل و شاق و سنگين نيز اطلاق شده است، و از آنجا كه مجازات و كيفر نيز داراى شدت و سنگينى است به آن «وبال» مى‌گويند.

و به معناى عاقبت شوم و تلخ است؛ و اين كه اصل آن «وابل» به معناى باران سنگين است به خاطر آن است كه باران‌هاى سنگين، معمولًا خوفناك است، و انسان از عاقبت تلخ آن هراسان مى‌باشد، چرا كه غالباً سيل‌هاى خطرناكى به دنبال دارد. [2]

[وَبِيل:]

«فَأَخَذْنَاهُ أَخْذاً وَبيلًا»

«وَبِيل» از مادّه‌ «وبل» در اصل به معناى باران شديد و سنگين است، سپس به هر چيز شديد و سنگين اطلاق شده، مخصوصاً در مورد مجازات، و در آيه مورد بحث، نيز اشاره به شدت عذاب است كه گويى اشخاص را مانند يك باران شديد زير رگبار خود قرار مى‌دهد. [3]

[وَتْر:]

«وَتْر» به معناى تك و تنها است. [4]

[وِتر:]

به كسانى كه بعضى از بستگان نزديكشان كشته مى‌شود و آنها تنها مى‌مانند، «وِتر» (بر وزن فكر) مى‌گويند، و به معناى نقصان و كمبود نيز آمده است. [5]

[وَتِين:]

«لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتينَ»

«وَتِين» به معناى‌ «رگ قلب» يعنى شاهرگى است كه خون را به تمام اعضا مى‌رساند و اگر قطع شود، مرگ انسان فورا و بدون يك لحظه تأخير فرامى‌رسد، و اين سريع‌ترين مجازاتى است كه در مورد يك نفر ممكن است انجام گيرد.

بعضى نيز آن را به رگى كه قلب به آن آويزان است، يا رگى كه خون را به كبد مى‌رساند، يا رگ نخاع كه در وسط ستون فقرات قرار گرفته، تفسير كرده‌اند؛ ولى تفسير اول از

[1]. كوثر، آيه 2 (ج 27، ص 400)

[2]. مائده، آيه 95 (ج 5، ص 110)؛ حشر، آيه 15 (ج 23، ص 545)؛ تغابن، آيه 5 (ج 24، ص 200)

[3]. مزمّل، آيه 16 (ج 25، ص 192)

[4]. بقره، آيه 48 (ج 1، ص 271)

[5]. محمّد، آيه 35 (ج 21، ص 509)