[واصِب:]

«وَلَهُ الدِّينُ واصِباً»

«واصِب» در اصل از مادّه‌ «وصوب» به معناى بيمارى‌هاى مزمن و به معناى دوام گرفته شده است، و بعضى آن را به معناى‌ «خالص» تفسير كرده‌اند (طبعاً تا چيزى خالص نباشد دوام پيدا نخواهد كرد) و ممكن است تعبير آيه فوق اشاره به هر دو جهت باشد، يعنى هميشه و هر زمان دين خالص از آن خدا است، و كسانى كه دين را به معناى اطاعت گرفته‌اند، «واصِب» را به معناى واجب دانسته‌اند يعنى تنها بايد اطاعت فرمان خدا كرد. در روايتى مى‌خوانيم: شخصى تفسير اين جمله را از امام صادق عليه السلام سؤال كرد، امام فرمود:

«واصب» يعنى واجب. [1]

[واق:]

«وَلِيٍّ وَ لا واقٍ»

«ولىّ» (سرپرست و حافظ) و «واق» (نگهدارنده) گر چه از نظر معنا شبيه‌اند ولى اين تفاوت را دارند كه يكى جنبه اثباتى را بيان مى‌كند و ديگرى جنبه نفى را، يكى به معناى نصرت و يارى است و ديگرى به معناى دفاع و نگهدارى. [2]

[واقِعَة:]

«وَقَعَتِ الْواقِعَةُ»

«واقِعَة» به صورت سربسته، اشاره به مسأله رستاخيز است، و از آنجا كه وقوعش حتمى است، از آن تعبير به‌ «واقعه» شده، و حتى بعضى آن‌را يكى‌ازنامهاى قيامت شمرده‌اند. [3]

[والِدات:]

«وَ الْوالِداتُ يُرْضِعْنَ»

«والِدات» جمع‌ «والده»، در لغت عرب، به معناى مادر است، ولى‌ «أُمّ» معناى وسيع‌ترى دارد كه گاه به مادر، يا مادر مادر، و گاه به ريشه و اساس هر چيزى اطلاق مى‌شود. [4]

[وَ انْحَر:]

«لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ»

تعبير به‌ «وَ انْحَر» از مادّه‌ «نحر» كه مخصوص كشتن شتر است، شايد به خاطر اين است كه، در ميان قربانى‌ها، شتر از اهميت بيشترى برخوردار بود، و مسلمانان نخستين، علاقه بسيار به آن داشتند، و قربانى كردن شتر بدون ايثار و گذشت ممكن نبود.

در اينجا دو تفسير ديگر نيز براى آيه فوق‌

[1]. نحل، آيه 52 (ج 11، ص 289)؛ صافات، آيه 9 (ج 19، ص 31)

[2]. رعد، آيه 37 (ج 10، ص 281)

[3]. واقعه، آيه 1 (ج 23، ص 211)

[4]. بقره، آيه 233 (ج 2، ص 221)