و

[وابِلٌ:]

«فَأَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَكَهُ»

«وابِلٌ» از مادّه‌ «وَبْل» به معناى باران سنگين دانه درشت است، و لذا به كارهاى سخت و سنگين و مصيبت‌بار نيز اطلاق شده است. [1]

[واجِفَه:]

«قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ واجِفَةٌ»

«واجِفَه» از مادّه‌ «وجف» (بر وزن حذف)، در اصل به معناى سرعت سير است، و «أَوْجَفْتُ الْبَعِيْرَ» در جايى گفته مى‌شود كه:

انسان شتر را با سرعت به حركت در آورد، و از آنجا كه حركت سريع باعث لرزه و اضطراب است، اين واژه در معناى «شدت اضطراب» نيز به كار مى‌رود. [2]

[واحِدَةٍ:]

«إِنَّمآ أَعِظُكُم بِواحِدَةٍ»

تعبير به‌ «واحِدَةٍ» (تنها يك چيز) مخصوصاً با تأكيد به وسيله‌ «إِنَّمَا»، اشاره گويايى است به اين واقعيت كه: ريشه تمام اصلاحات فردى و جمعى به كار انداختن انديشه‌هاست، مادام كه فكر ملتى در خواب است، مورد هجوم دزدان و سارقان دين و ايمان و آزادى و استقلال قرار مى‌گيرند، اما هنگامى كه افكار بيدار شد، راه بر آنها بسته مى‌شود. [3]

[واد:]

«مِن شاطِئِ الْوادِ»

«واد» در اصل‌ «وادى» بوده، و به معناى بستر رودخانه، يا محل عبور سيلاب‌ها، و گاه به معناى‌ «درّه» نيز آمده؛ چرا كه سيلاب‌ها از دره‌هايى كه در كنار كوه‌ها است مى‌گذرد. و در اينجا مناسب معناى دوم، يعنى دره‌ها و كوهپايه‌ها است؛ زيرا با توجّه به آيات ديگر قرآن كه درباره اين قوم سخن مى‌گويد، و در بالا اشاره شد، قوم‌ «ثمود» خانه‌هاى خود را در دامنه كوه‌ها مى‌ساختند، به اين ترتيب كه سنگ‌ها را مى‌بريدند و در درون آنها خانه‌هاى امنى ايجاد مى‌كردند. [4]

[وارِد:]

«فَأَرْسَلُوا وارِدَهُمْ»

«وارِد» به معناى آب‌آور، در اصل از «ورود» گرفته شده كه معناى آن- همان گونه كه «راغب» در «مفردات» گفته- قصد آب كردن است، هر چند بعداً توسعه يافته و به هر ورود و دخولى گفته شده است. [5]

[1]. بقره، آيه 264 (ج 2، ص 381)

[2]. نازعات، آيه 8 (ج 26، ص 94)

[3]. سبأ، آيه 46 (ج 18، ص 150)

[4]. قصص، آيه 30 (ج 16، ص 87)؛ فجر، آيه 9 (ج 26، ص 471)

[5]. يوسف، آيه 19 (ج 9، ص 420)