در كتاب «مفردات» مى‌گويد: كلمه «امداد» غالباً در مورد كمك‌هاى مفيد و مؤثر به كار برده مى‌شود و كلمه‌ «مدّ» در موارد مكروه و ناپسند. [1]

[نُمَكِّن:]

«أَ وَ لَمْ نُمَكِّنْ لَّهُمْ»

«نُمَكِّن» از مادّه‌ «تمكين» در آيه فوق به معناى‌ «نَجْعَل» است و «حَرَماً» مفعول آن است و گرنه «نُمكِّن» در معناى اصلى، كه تمكين دادن است، به وسيله «فِى» متعدّى مى‌شود. [2]

[نُمْلِى:]

«أَنَّمَا نُمْلي‌ لَهُمْ»

«نُمْلِى» از مادّه‌ «املاء» به معناى كمك دادن است كه در بسيارى از مواقع به معناى مهلت دادن، كه آن خود نيز يك نوع كمك دادن محسوب مى‌شود، آمده است، در آيه فوق نيز به همين معناست. يعنى: آنها را مهلت مى‌دهيم. [3]

[نَمِيْرُ:]

«وَ نَميرُ أَهْلَنَا»

«نَمِيْرُ» از مادّه‌ «مَيْر» به معناى جلب طعام و مواد غذايى است. [4]

[نُنَبِّئُهُمْ:]

«فَنُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوآ»

«نُنَبِّئُهُمْ» از مادّه‌ «نبأ» مى‌باشد، و «نبأ» طبق آنچه «راغب» در «مفردات» آورده به خبرى گفته مى‌شود كه، محتوا و فايده مهمى دارد و صريح و آشكار و خالى از هرگونه كذب است، از اينجا روشن مى‌شود كه اين تعبيرات اشاره به آن است كه: خداوند در قيامت چنان افشاگرى از اعمال انسان‌ها مى‌كند كه جاى هيچ گونه اعتراض و انكار براى كسى باقى نمى‌ماند، آنچه را مردم در اين دنيا انجام مى‌دهند و غالباً به دست فراموشى مى‌سپارند، همه را مو به مو ظاهر مى‌سازد، و براى حساب و جزا آماده مى‌كند. حتى آنچه در دل انسان مى‌گذرد، و هيچ كس جز خدا از آن آگاه نيست، همه را به صاحبان آنها گوشزد مى‌كند! [5]

[نُنْسِها:]

«أَوْ نُنْسِها نَأْتِ»

«نُنْسِها» در اصل از مادّه‌ «انساء» به معناى تأخير انداختن و يا حذف كردن و از اذهان بردن است كه در صورت اول از مادّه‌ «نسأ» مى‌باشد و در صورت دوم از مادّه‌ «نسى». [6]

[نُنْشِزُها:]

«كَيْفَ نُنشِزُها»

«نُنْشِزُها» از مادّه‌ «نُشُوز» به معناى مرتفع و

[1]. اسراء، آيه 20 (ج 12، صفحات 82، 87)؛ مؤمنون، آيه 55 (ج 14، ص 286)

[2]. قصص، آيه 57 (ج 16، ص 132)

[3]. آل عمران، آيه 178 (ج 3، ص 236)

[4]. يوسف، آيه 65 (ج 10، ص 40)

[5]. لقمان، آيه 23 (ج 17، ص 81)

[6]. بقره، آيه 106 (ج 1، ص 451)