[نشأه:]

«يُنْشِئُ النَّشْأَةَ»

«نشأه» در اصل به معناى ايجاد و تربيت چيزى است، و گاه از دنيا به‌ «نشأه اولى‌» و از قيامت به‌ «نشأه آخرت» تعبير مى‌شود. [1]

[نَشْرَح:]

«أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ»

«نَشْرَح» از مادّه‌ «شرح» در اصل، به گفته‌ «راغب» در «مفردات»، به معناى گسترش دادن قطعات گوشت و توليد ورقه‌هاى نازك‌تر است، سپس مى‌افزايد: منظور از شرح صدر، گسترش آن به وسيله نور الهى و سكينه و آرامش خداداد مى‌باشد و بعد مى‌گويد: شرح دادن مشكلات كلام و سخن، به معناى گسترش آن و توضيح معانى مخفى است. [2]

[نشور:]

«جَعَلَ النَّهارَ نُشُوراً»

واژه‌ «نشور» در اصل از «نشر» به معناى گستردن، در مقابل پيچيدن است. اين تعبير، ممكن است اشاره، به گسترش روح، به هنگام بيدارى در سراسر بدن باشد كه بى شباهت به زنده شدن بعد از مرگ نيست، و يا اشاره، به گسترش انسان‌ها در صحنه‌

[1]. عنكبوت، آيه 20 (ج 16، ص 254)

[2]. شرح، آيه 1 (ج 27، ص 141)