«نَذِير» به معناى «بيم‌دهنده»، اشاره به پيامبران الهى است كه مردم را از عذاب الهى در برابر كج‌روى‌ها و بيدادگرى‌ها و گناه و فساد، بيم مى‌دادند. [1]

[نُذيقُهُم:]

«ثُمَّ نُذيقُهُمُ الْعَذابَ»

تعبير به‌ «نُذيقُهُمُ» (به آنها مى‌چشانيم)، از مادّه‌ «ذَوْق» كه در مورد عذاب الهى به كار رفته، اشاره به اين است كه: اين مجازات چنان به آنها مى‌رسد، كه گويى با زبان و دهان خويش آن را مى‌چشند، اين تعبير بسيار رساتر از مشاهده، و حتى لمس كردن عذاب است. [2]

[نَزَّاعَة:]

«نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى‌»

«نَزَّاعَة» از مادّه‌ «نَزْع» به معناى چيزى است كه پى‌درپى جدا مى‌كند. [3]

[نَزَعَ:]

«وَ نَزَعَ يَدَهُ»

«نَزَعَ» از مادّه‌ «نَزْع» در اصل، به معناى برگرفتن چيزى از مكانى است كه در آن قرار گرفته. مثلًا گرفتن عبا از دوش، و لباس از تن در لغت عرب، به «نزع» تعبير مى‌شود.

همچنين جدا شدن روح از تن را نيز «نزع» مى‌گويند و به همين مناسبت گاهى به معناى «خارج كردن» نيز آمده است، كه در آيه مورد بحث به همين معناست. [4]

[نَزَعْنَا:]

«وَ نَزَعْنَا مِن كُلِّ أُمَّةٍ»

تعبير به‌ «نَزَعْنَا»، از مادّه‌ «نزع»، به معناى جذب كردن چيزى از مقر آن است و در اينجا اشاره به احضار كردن گواه، از ميان هر گروه و ملت است. [5]

[نَزْغ:]

«مِنْ بَعْدِ أَنْ نَّزَغَ»

با توجّه به اين كه‌ «نَزْغ» به معناى وارد شدن در كارى به قصد فساد و افساد است، دليل بر اين است كه وسوسه‌هاى شيطانى در اين گونه ماجراها هميشه نقش مهمى دارد، ولى قبلًا هم گفته‌ايم كه از اين وسوسه‌ها به تنهايى كارى ساخته نيست، تصميم‌گيرنده نهايى خود انسان است، بلكه او است كه درهاى قلب خود را به روى شيطان مى‌گشايد و اجازه ورود به او مى‌دهد. [6]

[نُزُل:]

«نُزُلًا مِّنْ عِنْدِاللَّهِ»

«نُزُل» از مادّه‌ «نُزول» در لغت، هم به معناى منزلگاه آمده و هم به معناى چيزى است كه‌

[1]. فرقان، آيه 56 (ج 15، ص 152)؛ سبأ، آيه 34؛ فاطر، آيه 37 (ج 18، صفحات 118، 295)

[2]. يونس، آيه 70 (ج 8، ص 426)

[3]. معارج، آيه 16 (ج 25، ص 33)

[4]. اعراف، آيه 108 (ج 6، ص 340)

[5]. قصص، آيه 75 (ج 16، ص 162)

[6]. يوسف، آيه 100 (ج 10، ص 105)