مى‌كند، و در مغز فرو مى‌رود «ناقور» گفته مى‌شود. [1]

[نَاقَه:]

«نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ»

«نَاقَه» در اصل، به معناى شتر ماده است و در هفت مورد از قرآن مجيد به ناقه صالح اشاره شده.

مرحوم‌ «طبرسى» در «مجمع البيان» مى‌گويد: ناقه، در اصل به چيزى گفته مى‌شود كه تسليم و رام و آماده و مهيا است و اطلاق آن به شتر ماده شايد به همين جهت است كه آمادگى بيشترى براى سوارى دارد.

در بعضى از آيات قرآن مانند آيه سوره‌ «هود»، اضافه به‌ «اللّه» شده است. و اين نشان مى‌دهد كه اين ناقه ويژگى‌هايى داشته، و با توجّه به اين كه در اين آيه به عنوان آيه و نشانه الهى و دليل حقانيت ذكر شده است، روشن مى‌شود كه اين ناقه، يك ناقه معمولى نبوده و از جهت يا جهاتى خارق‌العاده بوده است.

قرآن درباره خصوصيات اين شتر كه وضع اعجازآميزى داشته، سربسته سخن گفته، و ويژگى‌هاى آن را نشمرده است، ولى مى‌دانيم يك شتر عادى و معمولى نبوده است. [2]

[ناكب:]

«الصِّراطِ لَنَاكِبُونَ»

«ناكب» از مادّه‌ «نكب» و «نكوب» به معناى انحراف از مسير است، و «نكبت دنيا»- در مقابل روى آوردن دنيا- به معناى انحراف و پشت كردن دنيا است. [3]

[نَاكِس:]

«نَاكِسُوا رُئُوسِهِمْ»

«نَاكِس» از مادّه‌ «نكس» (بر وزن عكس) به معناى وارونه شدن چيزى است و در اينجا به معناى سر به زير افكندن است. [4]

[نبأ:]

«عَنِ النَّبَأِ الْعَظِيمِ»

«نبأ» به گفته‌ «راغب» در «مفردات»، به معناى خبرى است كه «مهم» و داراى «فايده» باشد و انسان نسبت به آن «علم» يا «ظن غالب» پيدا كند، و اين امور سه گانه در معناى «نبأ» شرط است. [5]

[نَبْتَلِيْه:]

«نُّطْفَةٍ أَمْشاجٍ نَّبْتَلِيهِ»

جمله‌ «نَبْتَلِيْه» از مادّه‌ «ابتلاء- بَلاء» اشاره به رسيدن انسان به مقام «تكليف، تعهد،

[1]. مدثّر، آيه 8 (ج 25، ص 221)

[2]. اعراف، آيه 73 (ج 6، ص 283)؛ هود، آيه 64 (ج 9، ص 190)؛ شعراء، آيه 155 (ج 15، ص 338)

[3]. مؤمنون، آيه 74 (ج 14، ص 301)

[4]. سجده، آيه 12 (ج 17، ص 153)

[5]. نبأ، آيه 2 (ج 26، ص 20)