حركت و ماندن در يك محل است. [1]

[مُعَمَّر:]

«وَ مَا يُعَمَّرُ مِن مُّعَمَّرٍ»

«مُعَمَّر» از مادّه‌ «تَعمير- عِمارَة» به معناى كسى است كه عمر طولانى دارد. [2]

[مُعَوِّقِيْن:]

«اللَّهُ الْمُعَوِّقينَ مِنْكُمْ»

«مُعَوِّقِيْن» از مادّه‌ «عوق» (بر وزن شوق) به معناى باز داشتن و منصرف كردن از چيزى است و «بأس» در اصل به معناى شدت، و در اينجا منظور از آن «جنگ» است. [3]

[مَعين:]

«ذاتِ قَرارٍ وَ مَعينٍ»

«مَعين» از مادّه‌ «معن» (بر وزن شأن) به معناى جريان آب است، بنابراين‌ «ماء معين» به معناى آب جارى است. بعضى نيز آن را از مادّه «عين» يعنى آبى كه ظاهر است و با چشم ديده مى‌شود دانسته‌اند. كه در صورت اول، ميم جزء كلمه است و بر وزن «فعيل» است و در صورت دوم، ميم زائده است و بر وزن «مفعول» مى‌باشد (مانند مبيع).

بر اين اساس يا «مَعِيْن» از مادّه‌ «معن» (بر وزن صحن) به معناى جارى است، اشاره به اين كه: در آنجا چشمه‌هايى از شراب طهور در جريان است كه هر لحظه پيمانه‌ها را از آن پر مى‌كنند و گرداگرد بهشتيان مى‌گردانند، چنان نيست كه اين شراب طهور پايان گيرد، و يا براى تهيه آن نياز به زحمت و درد و رنجى باشد، يا كهنه و خراب و فاسد شود.

و يا از «عين» گرفته شده، و «ميم» آن زائده است، و به معناى آبى است كه، با چشم ديده مى‌شود، هر چند جارى نباشد. ولى، بيشتر مفسران آن را به همان معناى آب جارى تفسير كرده‌اند. [4]

[مَغارات:]

«مَلْجَأً أَوْ مَغاراتٍ»

«مَغارات» از مادّه‌ «غَوْر» جمع‌ «مَغارَه» به معناى «غار» است. [5]

[مغافير:]

«تحريم/ شأن‌نزول»

«مغافير» صمغى بوده كه از يكى از درختان «حجاز» به نام «عرفط» (بر وزن هرمز) تراوش مى‌كرد و بوى نامناسبى داشت و پيامبر صلى الله عليه و آله مقيّد بود كه هرگز بوى نامناسبى از دهان يا لباسش احساس نشود، بلكه به عكس، اصرار داشت هميشه خوشبو و

[1]. فتح، آيه 25 (ج 22، ص 101)

[2]. فاطر، آيه 11 (ج 18، ص 222)

[3]. احزاب، آيه 18 (ج 17، ص 253)

[4]. مؤمنون، آيه 50 (ج 14، ص 274)؛ صافات، آيه 45 (ج 19، ص 67)؛ واقعه، آيه 18 (ج 23، صفحه 223)؛ ملك، آيه 30 (ج 24، ص 366)

[5]. توبه، آيه 57 (ج 7، ص 532)