بيرون اطاق و مشرف به حياط منزل بود با شيشه‌اى مى‌پوشاندند، تا هم داخل اطاق روشن شود، و هم صحن حياط، و در ضمن از باد و طوفان نيز مصون بماند.

و نيز به محفظه‌هاى شيشه‌اى كه به صورت مكعب مستطيلى مى‌ساختند و درى داشت و در بالاى آن روزنه‌اى براى خروج هوا و چراغ را در آن مى‌نهادند، گفته شده است.

كوتاه سخن اين كه: «مشكاة» محفظه‌اى براى چراغ در مقابل حمله باد و طوفان بود؛ و از آنجا كه غالباً در ديوار ايجاد مى‌شد نور چراغ را نيز متمركز ساخته و منعكس مى‌نمود. [1]

[مَشْهَد:]

«كَفَرُوا مِن مَّشْهَدِ»

«مَشْهَد» در آيه فوق، ممكن است مصدر ميمى به معناى‌ «شهود» باشد، و يا اسم مكان و زمان به معناى محل يا زمان شهود، معانى اينها هر چند مختلف است، ولى از نظر نتيجه چندان تفاوتى با هم ندارند. [2]

[مشهود، شاهد:]

«وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُود»

(رجوع شود به شاهد)

[مشيب:]

«يَجْعَلُ الْوِلْدانَ شيباً»

«شيب» (بر وزن سيب) جمع‌ «اشيب» به معناى پير است و در اصل از مادّه‌ «شيب» (بر وزن عيب) آمده و «مشيب» به معناى سفيد شدن مو است. [3]

[مَشِيدٍ:]

«وَ قَصْرٍ مَّشِيدٍ»

«مَشِيدٍ» از مادّه‌ «شيد» (بر وزن صيد) به دو معنا آمده است: نخست، به معناى ارتفاع، و ديگرى به معناى گچ، در صورت اول، «مشيد» به معناى قصرهاى مرتفع و سر به آسمان كشيده است، و در صورت دوم، به معناى قصرهايى است كه بسيار محكم بنا مى‌شود تا از حوادث روزگار مصون بماند؛ زيرا در آن زمان بيشتر خانه‌ها از گِل ساخته مى‌شده است، و خانه‌هايى كه با گچ مى‌ساختند نسبت به خانه‌هاى گلين بسيار محكم‌تر بود. [4]

[مُشَيَّدَة:]

«في‌ بُرُوجٍ مُّشَيَّدَةٍ»

«مُشَيَّدَة» در اصل، از مادّه‌ «شِيد» (بر وزن شير) به‌معناى گچ ومواد محكم ديگرى است كه براى استحكام بنا در آن به كار مى‌برند، و از آنجا كه در آن عصر و زمان معمولًا محكم‌ترين ماده براى استحكام بنا گچ بوده، بيشتر به اين ماده اطلاق مى‌شده است.

[1]. نور، آيه 35 (ج 14، ص 509)

[2]. مريم، آيه 37 (ج 13، ص 85)

[3]. مزمّل، آيه 17 (ج 25، ص 192)

[4]. حجّ، آيه 45 (ج 14، صفحات 140، 141)