مى‌رود، و انسان‌ها حقايق عالم هستى را مى‌بينند، و دوزخ شعله‌ور، و بهشت به انسان‌ها نزديك مى‌گردد. [1]

[كَشْفَ:]

«فَلا يَمْلِكُونَ كَشْفَ»

«كَشْفَ» در اصل، به معناى كنار زدن پرده يا لباس و مانند آن از روى چيزى است، و اگر اين تعبير، (كشف ضرّ) در مورد بر طرف ساختن غم و اندوه و بيمارى و ناراحتى نيز اطلاق مى‌شود، به خاطر آن است كه گويى غم و اندوه و بيمارى همچون پرده‌اى بر چهره جان و تن انسان مى‌افتند، چهره حقيقى را كه سلامت و آسايش و آرامش است، مى‌پوشاند، به همين جهت، بر طرف ساختن اين اندوه و ناراحتى به عنوان «كشف ضرّ» تلقى مى‌شود. [2]

[كُشُوت:]

«كُشُوت» (بر وزن سقوط) نوعى گياه پيچيده است كه در بيابان‌ها به بوته‌هاى خار مى‌پيچد و از آن بالا مى‌رود، نه ريشه دارد و نه برگ. [3]

[كَظْم:]

«وَ الْكَاظِمينَ الْغَيْظَ»

«كَظْم» در لغت به معناى بستن سر مشكى است كه از آب پر شده باشد، و به طور كنايه در مورد كسانى كه از خشم و غضب پر مى‌شوند، و از اعمال آن خوددارى مى‌نمايند به كار مى‌رود. [4]

[كَظِيمٌ:]

«مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظيمٌ»

«كَظِيمٌ» به كسى مى‌گويند كه مملوّ از اندوه و غضب شده و خويشتندارى مى‌كند، و به اصطلاح دندان بر جگر مى‌فشارد.

واژه‌ «كَظِيْم» از مادّه‌ «كَظْم» (بر وزن نظم) به معناى گلوگاه است. [5]

[كَعْب:]

«أَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ»

«كَعْب»، در لغت به معناى برآمدگى پشت پاها و هم به معناى مَفْصَل يعنى نقطه‌اى كه استخوان ساق پا با استخوان كف پا مربوط مى‌شود، آمده است. [6]

[كُفّار:]

«أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَباتُهُ»

«كُفّار» از مادّه‌ «كُفر»، جمع‌ «كافر» در اينجا به معناى افراد بى‌ايمان نيست، بلكه به معناى «كشاورزان» است؛ زيرا اصل معناى «كفر» به معناى «پوشاندن» است، و چون كشاورز بذر افشانى كرده و آن را زير خاك مى‌پوشاند از اين رو به او «كافر» مى‌گويند،

[1]. تكوير، آيه 11 (ج 26، ص 191)

[2]. اسراء، آيه 56 (ج 12، ص 185)

[3]. ابراهيم، آيه 26 (ج 10، ص 385)

[4]. آل عمران، آيه 134 (ج 3، ص 130)

[5]. نحل، آيه 58 (ج 11، ص 295)؛ زخرف، آيه 17 (ج 21، ص 40)

[6]. مائده، آيه 6 (ج 4، ص 368)