[فُرُش:]

«مُتَّكِئينَ عَلى‌ فُرُشِ»

«فُرُش» از مادّه‌ «فَرش» جمع‌ «فراش» در اصل به معناى هر گونه فرش يا بسترى است كه مى‌گسترانند، و به همين تناسب گاه به عنوان كنايه از همسر به كار مى‌رود (خواه مرد باشد يا زن). بعضى نيز «فُرُش» را به معناى حقيقى (نه به معناى كنايى) تفسير كرده‌اند، و آن را اشاره به فرشها و بسترهاى بسيار گرانبها و پر ارزش بهشت دانسته‌اند، ولى در اين صورت، ارتباط آيات بعد كه حكايت از حوريان و همسران بهشتى مى‌كند، از آن قطع مى‌شود. [1]

[فُرُط:]

«وَ كَانَ أَمْرُهُ فُرُطاً»

«فُرُط» به معناى تجاوز از حدّ است، و هر چيزى كه از حدّ خود خارج بشود و به اسراف متوجّه گردد، به آن «فُرُط» مى‌گويند. [2]

[فَرَّطْتُم:]

«مِنْ قَبْلُ مَا فَرَّطْتُمْ»

«فَرَّطْتُم» از مادّه‌ «تفريط» در اصل از «فروط» (بر وزن شروط) به معناى مقدم شدن است، هنگامى كه به باب تفعيل در آيد به معناى‌

[1]. رحمن، آيه 54؛ واقعه، آيه 34 (ج 23، صفحات 177، 233)

[2]. كهف، آيه 28 (ج 12، ص 456)