«فاسقين» كسانى هستند كه از راه و رسم عبوديت و بندگى پا بيرون نهاده‌اند؛ زيرا «فسق» از نظر ريشه لغت به معناى خارج شدن هسته از درون خرما است سپس در اين معنا توسعه داده شده و به كسانى كه از جاده بندگى خداوند بيرون مى‌روند اطلاق شده است. [1]

[فَاسْمَعُونِ:]

«بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ»

«فَاسْمَعُونِ» از مادّه‌ «سَمع» به معناى «به سخنان من گوش فرا دهيد» است. [2]

[فَاصْدَعْ:]

«فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ»

«فَاصْدَعْ» از مادّه‌ «صدع» در لغت به معناى «شكافتن به طور مطلق»، و يا شكافتن اجسام محكم است، و از آنجا كه با شكافتن چيزى، درونش آشكار مى‌شود، اين كلمه به معناى اظهار و افشا و آشكار كردن آمده است. و به درد سر شديد هم‌ «صداع» مى‌گويند، به خاطر اين كه گويى مى‌خواهد سر را از هم بشكافد! [3]

[فَاصْفَحْ:]

«فَاصْفَحِ الصَّفْحَ»

«فَاصْفَحْ» از مادّه‌ «صَفح» به معناى روى بگردان و صرف‌نظر كن است. [4]

[فاطِر:]

«فاطِرِ السَّمَاواتِ»

«فاطِر» از مادّه‌ «فطور»، در اصل به معناى شكافتن از طول است، و از آنجا كه آفرينش موجودات همانند شكافته شدن ظلمت عدم، و بيرون آمدن نور هستى است، اين تعبير در مورد خلقت و آفرينش، به كار مى‌رود، مخصوصاً با توجّه به علوم روز كه مى‌گويد: مجموعه عالم هستى در آغاز توده واحدى بوده، كه تدريجاً شكافته شده، و بخشهايى از آن جدا گرديده، اطلاق كلمه «فاطر» بر ذات پاك خداوند، مفهوم تازه‌تر و روشن‌ترى به خود مى‌گيرد. [5]

[فاقِرَة:]

«أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ»

«فاقِرَة» از مادّه‌ «فقرة» (بر وزن ضربة) و جمع آن‌ «فقار» به معناى مهره‌هاى پشت است؛ بنابراين «فاقِرَة» به حادثه سنگينى مى‌گويند كه مهره‌هاى پشت را در هم مى‌شكند، و «فقير» را از اين رو فقير گفته‌اند كه گويى پشتش شكسته است.

«فاقِرَة» صفت براى موصوف محذوفى است، و در تقدير «داهية فاقرة» مى‌باشد، و «تَظُنُّ» فعل است كه فاعل آن «وُجُوه» است، و در تقدير «ارباب الوجوه» يا «ذوات الوجوه» مى‌باشد. [6]

[1]. بقره، آيه 26 (ج 1، ص 191)

[2]. يس، آيه 25 (ج 18، ص 371)

[3]. حجر، آيه 94 (ج 11، ص 160)

[4]. حجر، آيه 85 (ج 11، ص 146)

[5]. انعام، آيه 14 (ج 5، ص 218)؛ فاطر، آيه 1 (ج 18، ص 183)

[6]. قيامت، آيه 25 (ج 25، صفحات 308، 309)