مفهوم ريشه اين كلمه، چيزى نيست كه دلالت بر اين معنا كند، جز اين كه ممكن است مقابله آن با «حَمِيم» كه آب داغ و سوزان است منشأ چنين استنباطى شده باشد.

«راغب» در «مفردات»، آن را به قطراتى كه از پوست تن دوزخيان (و جراحات بدن آنها) بيرون مى‌آيد، تفسير كرده است. لابد تيره بودن رنگ آن سبب اطلاق اين واژه بر آن شده است، چرا كه محصول آن آتش سوزان، چيزى جز يك مشت اندام سوخته با تراوشهاى سياه نيست! به هر حال، از پاره‌اى از كلمات، بر مى‌آيد كه، «غَسَّاق» بوى بسيار بد و زننده‌اى دارد كه همگان را ناراحت مى‌كند.

بعضى ديگر، آن را به يك نوع عذاب كه جز خدا از آن آگاه نيست، تفسير كرده‌اند، چرا كه آنها مرتكب گناهان و مظالم سختى شده‌اند كه، جز خدا از آن آگاه نبوده و كيفرشان نيز بايد چنين باشد. [1]

[غِسْلِين:]

«وَلَاطَعامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلينٍ»

«غِسْلِين» از مادّه‌ «غَسْل» است. «راغب» در «مفردات» مى‌گويد: «غِسْلِين» به معناى آبى است كه از شستشوى بدن كفار در دوزخ فرو مى‌ريزد، ولى معروف اين است كه، منظور چرك و خونى است كه از بدن دوزخيان فرو مى‌ريزد؛ و شايد منظور «راغب» نيز همين باشد و تعبير به «طَعام» نيز مناسب همين معناست. [2]

[غَضّ:]

«قُلْ لِّلْمُؤْمِنينَ يَغُضُّوا»

«غَضّ» به معناى كاهش است. [3]

[غَفَّار:]

«أَلا هُوَ الْعَزيزُ الْغَفَّارُ»

«غَفَّار» صيغه مبالغه از مادّه‌ «غفران» است كه در اصل به معناى پوشيدن چيزى است كه انسان را از آلودگى نگه دارد، و هنگامى كه در مورد خداوند به كار مى‌رود، مفهومش اين است كه: عيوب و گناهان بندگان نادم را، مى‌پوشاند و آنها را از عذاب و كيفر حفظ مى‌كند. [4]

[غفران:]

«لَكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ»

«غفران» به معناى پوشاندن گناه و به فراموشى سپردن آن است. [5]

[غَفُور:]

«وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَّحيمٌ»

«غَفُور» از مادّه‌ «غفران»، به معناى مستور ساختن و پوشاندن است، يعنى: خداوند به مقتضاى اين صفت، پرده بر كار افراد معذور

[1]. ص، آيه 57 (ج 19، ص 340)

[2]. حاقّه، آيه 36 (ج 24، ص 472)

[3]. نور، آيه 30 (ج 14، ص 468)

[4]. زمر، آيه 5 (ج 19، ص 398)

[5]. تغابن، آيه 17 (ج 24، ص 217)