[غرام:]

«إِنَّ عَذابَها كَانَ غَراماً»

«غرام» از مادّه‌ «غُرْم» در اصل، به معناى مصيبت و ناراحتى شديدى است كه دست از سر انسان برندارد، و اگر به شخص طلبكار «غريم» گفته مى‌شود، به خاطر آن است كه دائماً براى گرفتن حق خويش، ملازم انسان است، به عشق و علاقه سوزانى كه انسان را با اصرار، به دنبال كار يا چيزى مى‌فرستد نيز «غرام» گفته مى‌شود، اطلاق اين واژه بر جهنم، به خاطر آن است كه: عذابش شديد، پى‌گير و پر دوام است. [1]

[غُرَف:]

«أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ»

«غُرَف» جمع‌ «غُرْفَه» از مادّه‌ «غَرْف» (بر وزن حرف) به معناى برداشتن چيزى است، و لذا به آبى كه با كف از چشمه برمى‌دارند و مى‌نوشند، «غرفه» مى‌گويند؛ سپس به قسمتهاى فوقانى ساختمان و طبقات بالاى منازل كه بر اطراف مشرف باشد اطلاق شده است.

و «غُرُفات» جمع‌ «غرفه» به معناى حجره‌هايى است كه در طبقه بالا قرار گرفته، كه هم نور بيشترى دارد، و هم هواى بهتر، و هم از آفات به دور است، به همين دليل، اين تعبير در مورد برترين منازل بهشت به كار رفته است. [2]

[غَرَق، غَرْق:]

«وَالنَّازِعاتِ غَرْقاً»

«غَرَق» با فتح را (بر وزن شفق) به گفته بسيارى از ارباب لغت در اصل به معناى فرو رفتن در آب است، و گاه به معناى گرفتارى شديد در يك حادثه و بلا نيز آمده است.

و «غَرْق» (بر وزن فرق) به گفته «ابن منظور» در «لسان العرب»، اسمى است كه جانشين مصدر شده و به معناى «اغراق» است و اغراق در اصل به معناى كشيدن كمان تا آخرين نقطه ممكن است، سپس به معناى مبالغه در هر كار آمده. [3]

[غَرَّكَ:]

«مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَريمِ»

«غَرَّكَ» از مادّه‌ «غرور» در اصل، به معناى غفلت به هنگام بيدارى است، و به تعبير ديگر، غفلت در جايى كه انسان بايد غافل نباشد، و از آنجا كه غفلت گاه سر چشمه «جسارت» و يا «خود برتربينى» مى‌شود، واژه «غرور» به اين معانى نيز تفسير شده است. [4]

[1]. فرقان، آيه 65 (ج 15، ص 171)

[2]. فرقان، آيه 75 (ج 15، ص 191)؛ سبأ، آيه 37 (ج 18، ص 123)؛ زمر، آيه 20 (ج 19، ص 435)

[3]. نازعات، آيه 1 (ج 26، ص 86)

[4]. انفطار، آيه 6 (ج 26، ص 229)