اين احتمال نيز در آيه داده شده است كه منظور از آن جفت‌هاى حيوانات اهلى و وحشى بوده باشد؛ يعنى نر و مادّه گوسفند اهلى و وحشى. به تعبير ديگر، «أَزْواج» جمع‌ «زوج» معمولًا به دو جنس مذكر و مؤنث گفته مى‌شود، خواه در عالم حيوانات باشد، يا غير آنها، سپس توسعه داده شده و به هر دو موجودى كه قرين يكديگر و يا حتى ضد يكديگرند «زوج» اطلاق مى‌شود.

حتى به دو اطاق مشابه در يك خانه، يا دو لنگه در، و يا دو همكار و قرين، اين كلمه گفته مى‌شود. و به اين ترتيب، براى هر موجودى در جهان زوجى متصور است. و بعيد نيست كه زوجيت در اينجا به همان معناى خاص يعنى جنس‌ «مذكر» و «مؤنث» باشد و قرآن مجيد در اين آيه، خبر از وجود زوجيت در تمام جهان گياهان و انسان‌ها، و موجودات ديگرى كه مردم از آن اطلاعى ندارند، مى‌دهد. «أَزْواج» به معناى همسران بهشتى، و يا همسران با ايمانى است كه در اين دنيا داشتند و اين كه بعضى احتمال داده‌اند، به معناى هم‌طرازان بوده باشد (مانند آيه 22 سوره‌ «صافات»: أُحْشُرُوا الَّذِينَ ظلَمُوا وَ أَزْواجَهُمْ: «ظالمان و هم‌طرازانشان را محشور كنيد»)؛ در اينجا بسيار بعيد به نظر مى‌رسد. «ازْواج» در سوره‌ «صافات» اشاره به همسران مجرم و بت‌پرست آنها، و يا همفكران و همكاران و همشكلان آنها مى‌باشد؛ زيرا اين كلمه به هر دو معنا آمده است. «أَزْواج» جمع‌ «زوج»، به معناى جفت و جنس‌ «مذكر و مؤنث» است؛ و آفرينش انسان از اين دو جنس. علاوه بر اين كه ضامن بقاى نسل او است، سبب آرامش جسم و جان او محسوب مى‌شود.

چنان كه در آيه 21 سوره‌ «روم» مى‌خوانيم:

وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً: «از نشانه‌هاى (عظمت) خداوند اين است كه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفريد تا در كنار آنها آرامش بيابيد؛ و در ميان شما محبت و رحمت قرار داد». و به تعبير ديگر، جنس مذكر و مؤنث هر كدام مكمل وجود ديگرى و برطرف كننده كمبودهاى طرف مقابل مى‌باشد. و از آنجا كه‌ «أَزْواج» در لغت به معناى‌ «اصناف و انواع» نيز آمده، بعضى اين آيه را اشاره به اصناف مختلف انسان‌ها مى‌دانند؛ و تفاوت‌هايى كه از نظر رنگ، نژاد، روحيات و استعدادهاى مختلف در ميان انسان‌ها مى‌باشد را آن نيز از نشانه‌هاى عظمت حق و مايه تكامل جامعه انسانى مى‌دانند. [1]

[1]. انعام، آيه 143 (ج 6، ص 22)؛ يس، آيات 36، 56 (ج 18، صفحات 400، 441)؛ صافات، آيه 22 (ج 19، ص 45)؛ نبأ، آيه 8 (ج 26، ص 31)