اين اموال و ذخيره نمودن براى مشكلات و روز مبادا است. بعضى نيز، آن را به امساك و نگهدارى تفسير نموده‌اند. ولى معناى اول از همه ظاهرتر است. [1]

[عدل:]

«ذَوا عَدْلٍ مِّنْكُمْ»

منظور از «عدل» در سوره‌ «مائده» همان عدالت به معناى پرهيز از گناه كبيره و مانند آن است، ولى اين احتمال در معناى آيه نيز هست كه مراد از عدالت، «امانت در امور مالى» و عدم خيانت باشد، مگر اين كه با دلائل ديگر ثابت شود كه شرائط بيشترى در چنين شاهدى لازم است.

«عدل» در سوره‌ «انعام» به معناى «معادل» و چيزى است كه به عنوان جبران كار خلاف داده مى‌شود، تا طرف آزاد گردد؛ در حقيقت معناى آن شبيه «غرامت و جريمه و فديه» است. [2]

[عَدْن:]

«جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ»

«عَدْن» در لغت به معناى اقامت و بقاء در يك مكان و استقرار و ثبات است، و لذا به «معدن» كه جايگاه بقاى مواد خاصى است، اين كلمه اطلاق مى‌شود؛ بنابراين، مفهوم‌ «عَدْن» با خلود شباهت دارد. ولى از آنجا كه در جمله قبل به مسأله خلود اشاره شده، چنين استفاده مى‌شود كه «جنّات عدن» محل خاصى از بهشت پروردگار است، كه بر ساير باغ‌هاى بهشت امتياز دارد.

و در سوره‌ «مريم» اين مفهوم را مى‌رساند كه ساكنان آن هميشه در آن‌ «مقيم» خواهند بود.

توصيف به «عَدْن»، كه به معناى هميشگى و جاودانى است، دليل بر اين است كه بهشت همچون باغ‌ها و نعمت‌هاى اين جهان نيست كه زائل شدنى باشد؛ زيرا چيزى كه انسان را در رابطه با نعمت‌هاى بزرگ اين جهان نگران مى‌سازد، اين است كه همه آنها سرانجام زوال‌پذيرند، اما اين نگرانى در مورد نعمت‌هاى بهشتى وجود ندارد. [3]

[عَدْو:]

«وَجُنُودُهُ بَغْياً وَ عَدْواً»

«عَدْو» به معناى تجاوز است، يعنى: آنها به خاطر ستم و تجاوز به «بنى اسرائيل» به تعقيبشان پرداختند. [4]

[عُدْوَة:]

«إِذْ أَنْتُم بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيا»

«عُدْوَة» از مادّه‌ «عَدْو» (بر وزن سرو) در اصل، به معناى تجاوز كردن است ولى به‌

[1]. همزه، آيه 2 (ج 27، صفحات 336، 337)

[2]. مائده، آيه 106 (ج 5، ص 146)؛ انعام، آيه 70 (ج 5، ص 365)

[3]. توبه، آيه 72 (ج 8، ص 53)؛ رعد، آيه 23 (ج 10، ص 231)؛ مريم، آيه 61 (ج 13، ص 120)؛ فاطر، آيه 33 (ج 18، ص 287)

[4]. يونس، آيه 90 (ج 8، ص 457)