كه مهياى انجام كار است، لذا به اسبى كه مهياى دويدن است‌ «فرس عتيد» مى‌گويند، و به كسى كه چيزى را ذخيره و نگهدارى مى‌كند نيز «عتيد» گفته مى‌شود (از مادّه «عتاد» بر وزن جهاد به معناى ذخيره كردن) و غالب مفسران معتقدند: «عتيد» فرشته‌اى است كه در سمت چپ قرار دارد. [1]

[عُجاب:]

«إِنَّ هذا لَشَيْ‌ءٌ عُجابٌ»

«عُجاب» از مادّه‌ «عَجَب- تَعَجُّب» مانند «طوال» (بر وزن تراب)، معناى مبالغه را مى‌رساند، و به امور بسيار عجيب گفته مى‌شود. [2]

[عِجْل:]

«أَنْ جآءَ بِعِجْلٍ حَنيذٍ»

«عِجْل» (بر وزن طفل) به معناى گوساله است، (و اين كه بعضى گفته‌اند: به معناى گوسفند است، با متون لغت سازگار نيست) اين واژه در اصل از مادّه‌ «عجله» گرفته شده؛ زيرا اين حيوان در اين سن و سال حركات عجولانه‌اى دارد كه وقتى بزرگ شد به كلّى آن را كنار مى‌گذارد. [3]

[عُجمَة:]

«يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ»

«اعجام» و «عُجمَة» در اصل به معناى ابهام است و «أَعْجَمِى» به كسى گفته مى‌شود كه در بيان او نقصى باشد، خواه عرب باشد يا غير عرب، و از آنجا كه عربها اطلاعات ناقص از بيان غير داشتند، ديگران را عجم خطاب مى‌كردند. [4]

[عدالت:]

«عدالت» مفهوم وسيعى دارد كه همه اعمال نيك را در بر مى‌گيرد؛ زيرا حقيقت عدالت آن است كه هر چيز را در مورد خود به كار برند و به جاى خود نهند عدالت آنجا گفته مى‌شود كه انسان حق هر كس را بپردازد، و نقطه مقابلش، آن است كه ظلم و ستم كند و حقوق افراد را از آنها دريغ دارد، و به آنها ندهد. [5]

[عداوت:]

«بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ»

«عداوت» در اصل، از مادّه‌ «عدو» به معناى تجاوز مى‌آيد. [6]

[عَدَّدَه:]

«الَّذي جَمَعَ مَالًا وَ عَدَّدَهُ»

«عَدَّدَه» در اصل، از مادّه‌ «عدّ» به معناى شمارش است، بعضى نيز احتمال داده‌اند: از «عُدّه» (بر وزن غدّه) به معناى آماده كردن‌

[1]. ق، آيه 18 (ج 22، ص 258)

[2]. ص، آيه 5 (ج 19، ص 234)

[3]. هود، آيه 69 (ج 9، ص 205)؛ ذاريات، آيه 26 (ج 22، ص 356)

[4]. نحل، آيه 103 (ج 11، ص 443)

[5]. اعراف، آيه 29 (ج 6، ص 177)

[6]. مائده، آيه 14 (ج 4، ص 407)