كار مى‌رود. و از آنجا كه درهاى خانه‌ها را به هنگام شب مى‌بندند، و كسى كه شب وارد مى‌شود، ناچاراست در را بكوبد، به‌اشخاصى كه در شب وارد مى‌شوند «طارق» گويند. [1]

[طاغوت:]

«يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ»

«طاغوت» صيغه مبالغه از مادّه‌ «طغيان» به معناى تعدى و تجاوز از حدّ و مرز است، و به هر چيزى كه سبب تجاوز از حدّ گردد، گفته مى‌شود؛ از اين رو شياطين، بتها، حكام جبار و مستكبر و هر معبودى غير از پروردگار، و هر مسيرى كه به غير حق منتهى مى‌شود، همه، طاغوت است.

اين كلمه هم به معناى مفرد و هم به معناى جمع استعمال مى‌شود، هر چند گاهى آن را به‌ «طواغيت» جمع مى‌بندند.

بعضى از مفسران، مانند «زمخشرى» در «كشّاف» معتقدند: «طاغوت» در اصل‌ «طَغَيُوت» (بر وزن فعلوت) همانند «ملكوت» بوده، سپس مقلوب شده و لام الفعل بر عين الفعل تقدم يافته و «طَيَغُوت» شده، و بعد از تبديل ياء به الف «طاغوت» گرديده، و از چند جهت معنا تأكيد را مى‌رساند؛ صيغه مبالغه، معناى مصدرى، و قلب. [2]

[طاغِيَه:]

«طاغِيَه» از مادّه‌ «طُغيان» به‌معناى موجودى است كه از حدّ خود تجاوز كند و اين، هم با زلزله سازگار است و هم با صاعقه، بنابراين، تضادى در ميان آيات نيست. [3]

[طالب:]

«الطَّالِبُ وَ الْمَطْلُوبُ»

در اين كه منظور از «طالب» چيست؟ حق آن است كه‌ «طالب» در اين آيه عبادت‌كنندگان بت‌ها هستند. بعضى از مفسران نيز، احتمال داده‌اند: «طالب» اشاره به مگس است.

بعضى ديگر، «طالب» را بت‌ها دانسته‌اند. [4]

[طامَّة:]

«فَإِذا جآئَتِ الطَّآمَّةُ»

«طامَّة» از مادّه‌ «طمّ» (بر وزن فنّ) در اصل، به معناى پر كردن است و به هر چيزى كه در حدّ اعلى‌ قرار گيرد «طامّه» مى‌گويند، و لذا به حوادث سخت و مصائب بزرگ كه مملوّ از مشكلات است نيز «طامّه» اطلاق مى‌شود، و در اينجا اشاره به قيامت است كه مملوّ از حوادث هولناك مى‌باشد و توصيف آن به‌ «كُبرى‌» تأكيد بيشترى درباره اهميت و عظمت اين حادثه بى‌نظير است. [5]

[1]. طارق، آيه 1 (ج 26، ص 372)

[2]. بقره، آيه 256 (ج 2، ص 328، 329)؛ نحل، آيه 36 (ج 11، ص 247)؛ زمر، آيه 17 (ج 19، ص 431)

[3]. اعراف، آيه 73 (ج 6، ص 289)

[4]. حجّ، آيه 73 (ج 14، ص 190)

[5]. نازعات، آيه 34 (ج 26، ص 114)