[أُذُن:]

«يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ»

«أُذُن» در اصل به معناى گوش است، ولى به اشخاصى كه زياد به حرف مردم گوش مى‌دهند، و به اصطلاح‌ «گوشى» هستند نيز، اين كلمه اطلاق مى‌شود. [1]

[أَذِّن:]

«وَأَذِّنْ فِى النَّاسِ»

«أَذِّن» از مادّه‌ «تأذين» به معناى‌ «اعلام» است. [2]

[أَذِنَتْ:]

«وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها وَحُقَّتْ»

«أَذِنَتْ» در اصل از «اذن» (بر وزن افق) به معناى‌ «گوش» گرفته شده است. و مفهوم آن استماع كردن و شنوا بودن مى‌باشد كه در اينجا كنايه از اطاعت فرمان و تسليم است. [3]

[أَرائِك:]

«فِيْها عَلَى الْأَرآئِكِ»

«أَرائِك» جمع‌ «اريكه» به تختى مى‌گويند كه اطراف آن از هر طرف به صورت سايبان پوشانيده شده است. و در اصل به گفته‌ «راغب» از «اراك» كه نام درخت معروفى است گرفته شده؛ چرا كه گاهى عرب‌ها از اين درخت، سايبان‌هاى مخصوصى‌

[1]. توبه، آيه 61 (ج 8، ص 27)

[2]. حجّ، آيه 27 (ج 14، ص 82)

[3]. انشقاق، آيه 2 (ج 26، ص 309)