مشهورتر و معروف‌تر است. [1]

[صَلُّوا:]

«صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً»

آنچه مناسب‌تر با ريشه لغوى اين كلمه، و ظاهر آيه قرآن به نظر مى‌رسد، اين است كه‌ «صَلُّوا» امر به طلب رحمت و درود فرستادن بر پيامبر صلى الله عليه و آله است. [2]

[صلوات:]

«وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ»

«صلوات» جمع‌ «صلوة» به معناى «معبد يهود» است، و بعضى آن را معرب «صلوثا» مى‌دانند كه در لغت عبرانى به معناى نماز خانه است. [3]

[صَلْى:]

«فَسَوْفَ نُصْلِيْهِ نَاراً»

«صَلْى» (بر وزن سرو) در اصل، به معناى نزديك شدن به آتش است، گر چه گرم شدن و برشته شدن و سوخته شدن با آتش را نيز «صَلْى» مى‌گويند، اما در آيه فوق به معناى وارد شدن و سوختن در آتش است. [4]

[صِلِىّ:]

«هُمْ أَوْلى‌ بِها صِلِيّاً»

«صِلِىّ» از مادّه‌ «صَلْى» مصدر است كه هم به معناى روشن كردن آتش، و هم چيزى را كه با آتش مى‌سوزانند آمده است. [5]

[صُمّ:]

«الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِيْنَ لَايَعْقِلُونَ»

«صُمّ» از مادّه‌ «صَمَمْ» جمع‌ «اصَمّ» به معناى كر است. [6]

[صمد:]

«اللَّهُ الصَّمَدُ»

براى‌ «صمد» در روايات، كلمات مفسران و ارباب لغت، معانى زيادى ذكر شده است؛ «راغب» در «مفردات» مى‌گويد: «صمد» به معناى آقا و بزرگى است كه براى انجام كارها به سوى او مى‌روند.

و بعضى گفته‌اند: «صمد» به معناى چيزى است كه تو خالى نيست، بلكه پر است. در «مقاييس اللغة» آمده است: «صمد» دو ريشه اصلى دارد: يكى به معناى «قصد» است، و ديگرى به معناى «صلابت و استحكام» و اين كه به خداوند متعال «صمد» گفته مى‌شود، به خاطر اين است كه، بندگانش قصد درگاه او مى‌كنند. و شايد به همين مناسبت است كه معانى متعدد زير نيز، در كتب لغت براى «صمد» ذكر شده است:

شخص بزرگى كه در منتهاى عظمت است،

[1]. حجر، آيه 26 (ج 11، ص 83)؛ رحمن، آيه 14 (ج 23، ص 129)

[2]. احزاب، آيه 56 (ج 17، ص 445)

[3]. حجّ، آيه 40 (ج 14، ص 130)

[4]. نساء، آيه 30 (ج 3، ص 452)

[5]. مريم، آيه 70 (ج 13، ص 132)

[6]. انفال، آيه 22 (ج 7، ص 156)