اين خشم و غضب و هلاكت را يكسان در ميان آنها قرار داد، به طورى كه همگى را فرا گرفت. اما، تفسير اول مناسب‌تر به نظر مى‌رسد. [1]

[سود:]

«وَ غَرابيبُ سُودٌ»

«سود» جمع‌ «اسود» به معناى سياه است. [2]

[سُور:]

«فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بِسُورٍ»

«سُور»، در لغت به معناى ديوارى است كه در گذشته براى حفاظت به دور شهرها مى‌كشيدند، و در فارسى از آن تعبير به‌ «بارو» مى‌شود، و در فواصل مختلف نيز برجهايى براى محافظان و نگهبانان داشت، و لذا مجموعاً تعبير به‌ «برج و بارو» مى‌كردند. [3]

[سوره:]

«سُورَةٌ أَنْزَلْنَاها»

«سوره» از مادّه‌ «سور» به معناى ارتفاع و بلندى بنا است، سپس به ديوارهاى بلندى كه سابقاً اطراف شهرها براى حفظ از هجوم دشمنان مى‌كشيدند، «سور» مى‌گفتند.

و از آنجا كه اين ديوارها شهر را از منطقه بيرون جدا مى‌كرد، تدريجاً اين كلمه، به قطعه و بخشى از چيزى- از جمله قطعه و بخشى از قرآن كه از بقيه جدا شده است- اطلاق گرديده.

بعضى از ارباب لغت نيز گفته‌اند: «سوره» به بناهاى زيبا، بلند و برافراشته گفته مى‌شود؛ و به بخش‌هاى مختلف از يك بناى بزرگ نيز سوره مى‌گويند. به همين تناسب به بخش‌هاى مختلف قرآن كه از يكديگر جدا است سوره اطلاق شده است. [4]

[سَوْط:]

«رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ»

«سَوْط» به معناى‌ «تازيانه» و در اصل به معناى مخلوط كردن چيزى به چيزى است؛ سپس به تازيانه كه از رشته‌هاى مختلف چرم و مانند آن بافته شده اطلاق گرديده است، و بعضى آن را كنايه از عذاب مى‌دانند، عذابى كه با گوشت و خون انسان آميخته مى‌شود، و او را سخت ناراحت مى‌كند. [5]

[سُوق:]

«بِالسُّوقِ وَ الأَعْنَاقِ»

«سُوق» جمع‌ «ساق» به معناى ساق‌ها مى‌باشد. [6]

[1]. نازعات، آيه 28 (ج 26، ص 109)؛ شمس، آيه 14 (ج 27، ص 73)

[2]. فاطر، آيه 27 (ج 18، ص 264)

[3]. حديد، آيه 13 (ج 23، ص 344)

[4]. نور، آيه 1 (ج 14، ص 383)

[5]. فجر، آيه 13 (ج 26، ص 473)

[6]. ص، آيه 33 (ج 19، ص 293)