معتدل و منظم و خالى از انحراف، راه راست گفته مى‌شود.

«سَواء» به معناى وسط نيز آمده، چرا كه فاصله آن نسبت به اطراف، مساوى است؛ و بردن اين گونه اشخاص به وسط جهنم، به خاطر آن است كه حرارت، طبعاً شديدتر و شعله‌هاى آتش از هر سو، آنها را احاطه مى‌كند. [1]

[سَوّاه:]

«ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ»

«سَوّاه» از مادّه‌ «تسويه» به معناى تكميل كردن است، و اين اشاره به مجموع مراحلى است كه انسان از هنگامى كه به صورت نطفه است، تا مرحله‌اى كه تمام اعضاى بدن او آشكار مى‌گردد، طى مى‌كند و همچنين مراحلى را كه‌ «آدم» بعد از آفرينش از خاك تا به هنگام نفخ روح پيمود. [2]

[سَوَّاها:]

«سَمْكَها فَسَوَّاها»

«سَوَّاها» از مادّه‌ «تسويه» به معناى تنظيم و موزون ساختن چيزى است و اشاره به نظم دقيقى است كه بر تمام كرات آسمانى حكم‌فرما است؛ و اگر منظور از سمك، سقف باشد، اشاره به قشر عظيمى از هوا است كه همچون سقف محفوظ و محكمى گرداگرد زمين را گرفته و آن را از هجوم سنگ‌هاى پراكنده آسمانى و اشعه‌هاى مرگبار كيهانى حفظ مى‌كند.

بعضى، تعبير فوق را اشاره به كروى بودن آسمانى كه گرداگرد زمين را گرفته است مى‌دانند؛ چرا كه تسويه اشاره‌اى است به فاصله مساوى اجزاى اين سقف، نسبت به مركز اصلى يعنى زمين، و اين بدون كرويت ممكن نيست.

اين احتمال نيز وجود دارد كه آيه هم اشاره به ارتفاع آسمان و فاصله بسيار زياد و سرسام‌آور كرات آسمانى از ما بوده باشد، و هم اشاره به سقف محفوظ اطراف زمين.

«سَوَّاها» در سوره‌ «شمس» از مادّه‌ «تسويه» ممكن است به معناى صاف كردن خانه‌ها و زمين‌هاى آنها بر اثر صيحه عظيم، صاعقه و زلزله باشد، يا به معناى يكسره كردن كار اين گروه، و يا مساوات همه آنها در مجازات و عذاب، به گونه‌اى كه احدى از آنان از اين ماجرا سالم در نرفت. جمع ميان اين معانى نيز ممكن است.

ضمير در «سَوَّاها» به‌ «قبيله ثمود» باز مى‌گردد، و يا به شهرها و آبادى‌هاى آنان كه خداوند همه را با خاك يكسان نمود. بعضى نيز گفته‌اند: به‌ «دَمْدَمَة» بر مى‌گردد كه از جمله بعد استفاده مى‌شود، يعنى خداوند

[1]. مائده، آيه 60 (ج 4، ص 556)؛ صافات، آيه 55 (ج 19، ص 75)؛ دخان، آيه 47 (ج 21، 218)

[2]. سجده، آيه 9 (ج 17، ص 142)