تعبير به «چشم بندى» مى‌كنيم، كه بر اثر تردستى طرف مقابل، انسان، نمى‌تواند حقيقت را درست ببيند، بلكه خلاف آن را احساس مى‌كند. [1]

[سكن:]

«وَ لَهُ مَا سَكَنَ فِي اللَّيْلِ»

منظور از «سكن» سكونت به معناى توقف و قرار گرفتن در چيزى است، خواه آن موجود در حال حركت باشد، يا سكون مثلًا مى‌گوئيم: ما در فلان شهر ساكن هستيم يعنى در آنجا استقرار يافته و توقف داريم، اعم از اين كه در خيابان‌هاى شهر در حال حركت باشيم يا در حال سكون.

اين احتمال نيز در آيه وجود دارد كه:

«سكون» در اينجا فقط مقابل حركت باشد و از آنجا كه اين دو، از امور نسبى هستند ذكر يكى ما را از ديگرى بى‌نياز مى‌كند. [2]

[سكينه:]

«أَنْزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ»

«سكينه» در اصل از مادّه‌ «سكون» به معناى آرامش و اطمينان خاطرى است كه هر گونه شك، دودلى، ترديد و وحشت را از انسان زائل مى‌كند، و او را در طوفان حوادث ثابت قدم مى‌دارد. [3]

[سَلاسِل:]

«السَّلاسِلُ يُسْحَبُونَ»

«سَلاسِل» جمع‌ «سلسلة» به معناى زنجير است. [4]

[سُلالَةٍ:]

«سُلالَةٍ مِّنْ طينٍ»

«سُلالَةٍ» در اصل به معناى «عصاره و فشرده خالص» هر چيز است و منظور از آن در اينجا نطفه آدمى است كه در حقيقت عصاره كل وجود او مى‌باشد، و مبدأ حيات و منشأ تولد فرزند و ادامه نسل است. [5]

[سلخ:]

«نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهارَ»

«راغب» در «مفردات» مى‌گويد: «سلخ» به معناى كندن پوست حيوان است، و به كندن «زره» از تن، و پايان يافتن ماه، نيز اطلاق شده است.

ولى بعضى از مفسران مى‌گويند: اين، در صورتى است كه‌ «سلخ» با «عَن» متعدى شود و اگر با «مِن» متعدى گردد به معناى خارج ساختن است؛ ولى، دليل روشنى براى اين تفاوت در كتب لغت نيافتيم هر چند در «لسان العرب» آمده است: «إِنْسَلَخَ النَّهارُ مِنَ اللَّيْلِ خَرَجَ مِنْهُ خُرُوجاً»؛ ولى،

[1]. حجر، آيه 15 (ج 11، ص 53)

[2]. انعام، آيه 13 (ج 5، ص 213)

[3]. توبه، آيه 26 (ج 7، ص 408)؛ فتح، آيه 4 (ج 22، ص 38)

[4]. مؤمن، آيه 71 (ج 20، ص 189)؛ انسان، آيه 4 (ج 25، ص 340)

[5]. مؤمنون، آيه 12 (ج 14، ص 227)؛ سجده، آيه 8 (ج 17، ص 141)