حاصل مى‌شود، بچشيد، و نگوييد اينها دروغ، خرافه و اسطوره است.

بعضى معتقدند: «سَقَر» نام تمام دوزخ نيست، بلكه بخش خاصى از دوزخ است كه سوزندگى فوق‌العاده عجيبى دارد، چنان كه در روايتى از «امام صادق» عليه السلام نقل شده:

«دره‌اى است به نام «سقر» كه جايگاه متكبران است، و هر گاه نفس بكشد دوزخ را مى‌سوزاند»!

و در اصل، از مادّه‌ «سَقْر» (بر وزن فقر) به معناى دگرگون شدن و ذوب شدن بر اثر تابش آفتاب نيز آمده، سپس به عنوان يكى از نام‌هاى جهنم انتخاب شده است؛ و كراراً در آيات قرآن آمده و انتخاب اين نام، اشاره به عذاب‌هاى هولناك دوزخ است كه دامان اهل خود را مى‌گيرد، و نيز آن را نام يكى از طبقات ودركات هول‌انگيز دوزخ دانسته‌اند. [1]

[سُقُف:]

«سُقُفاً مِّن فِضَّةٍ»

«سُقُف» (بر وزن شتر) جمع‌ «سقف» است و بعضى آن را جمع‌ «سقيفه» به معناى مكان مسقف، مى‌دانند؛ ولى قول اول مشهورتر است. [2]

[سَكَر:]

«تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَكَراً»

در اينجا «سَكَر» يعنى مسكر و شرابى را كه از انگور و خرما مى‌گرفتند. درست در مقابل رزق حسن قرار داده، و آن را يك نوشيدنى ناپاك و آلوده شمرده است.

درست است كه‌ «سَكَر» در لغت معانى مختلفى دارد، ولى در اينجا به معناى مسكرات و مشروبات الكلى است، و معناى مشهور آن همين است. [3]

[سُكْر:]

«وَ جآءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ»

«سَكر» (بر وزن مكر) در اصل به معناى مسدود كردن راه آب است و «سِكر» (بر وزن فكر) به معناى محل مسدود آمده، و «سُكْر» از آنجا كه در حال مستى، گويى سدى ميان انسان و عقلش ايجاد مى‌شود، به آن‌ «سُكر» (بر وزن شكر) گفته شده است. [4]

[سُكِّرَتْ:]

«إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصارُنَا»

«سُكِّرَتْ» از مادّه‌ «سَكر» به معناى پوشاندن است؛ يعنى كافران لجوج مى‌گويند: چشم حقيقت بين ما گويى پوشانده شده و اگر ببينيم كه به آسمان عروج مى‌كنيم يك سلسله مسائل خيالى و توهمى است، و اين درست همان چيزى است كه از آن در فارسى‌

[1]. قمر، آيه 48 (ج 23، ص 85)؛ مدثّر، آيات 26، 27 (ج 25، ص 238)

[2]. زخرف، آيه 33 (ج 21، ص 68)

[3]. مائده، آيه 91 (ج 5، ص 92)؛ نحل، آيه 67 (ج 11، ص 318)؛ ق، آيه 19 (ج 22، ص 263)

[4]. ق، آيه 19 (ج 22، ص 263)