و به تخت‌هايى گفته مى‌شود كه در مجلس سرور و انس بر آن قرار مى‌گيرند؛ هر چند گاهى، به معناى وسيعترى نيز اطلاق شده است، تا آنجا كه گاه به تابوت ميت نيز سرير گفته مى‌شود، شايد به اين اميد كه مركب سرورى براى او به سوى آمرزش الهى و بهشت جاودانش باشد. [1]

[سَرْمَد:]

«عَلَيْكُمُ اللَّيْلَ سَرْمَداً»

«سَرْمَد»، به معناى دائم و هميشگى است (بعضى آن را از مادّه‌ «سرد»، به معناى «پى‌درپى» دانسته‌اند و «ميم» آن را زائده مى‌دانند، ولى ظاهر اين است كه خود اين ماده مستقلًا به معناى دائم و هميشگى مى‌باشد). [2]

[سَرْمَدِى:]

«اللَّيْلَ سَرْمَداً»

«سَرْمَدِى» به موجودى گفته مى‌شود كه نه آغاز دارد و نه انجام. [3]

[سَرِيّه:]

«سَرِيّه» به آن دسته از جنگ‌هاى اسلامى گفته مى‌شود كه پيامبر در آن شركت نداشت.

بعضى گفته‌اند: «سَرِيّه» عبارت است از گروهى از لشكر كه از 5 تا 300 نفر تشكيل شده باشد.

بايد توجّه داشت كه «سَرِيّه» از «سرى» گرفته شده است كه به معناى چيز نفيس و گران‌بهاست و چون لشكريانى كه چنين مأموريت‌هايى را پيدا مى‌كنند، از نخبه‌ها هستند، به اين نام ناميده شده‌اند.

«مطرزى» مى‌گويد: «سَريّه» از «سرى» كه به معناى حركت در شب است، گرفته شده به خاطر اين كه آنها غالباً مخفيانه حركت مى‌كنند.

«ابن حجر» در كتاب «ملتقطات» خود همين مطلب را پذيرفته و مى‌گويد: «سَرِيّه» گروهى از لشكرند كه شبانه حركت مى‌كنند. [4]

[سُعِدُوا:]

«وَ أَمَّا الَّذينَ سُعِدُواْ»

«سُعِدُوا» از مادّه‌ «سعد» مى‌باشد، كه به عقيده گروهى از ارباب لغت، فعل لازم است و مفعول نمى‌گيرد؛ بنابراين، صيغه مجهول ندارد و لذا ناچار شده‌اند كه آن را مخفف از «اسعدوا» (فعل مجهول از باب افعال) بدانند. ولى به طورى كه «آلوسى» در «روح المعانى» در ذيل آيه، از بعضى از ارباب لغت نقل كرده، فعل ثلاثى آن نيز متعدّى است و

[1]. حجر، آيه 47 (ج 11، ص 109)؛ صافات، آيه 44 (ج 19، ص 67)؛ طور، آيه 20 (ج 22، 439)؛ واقعه، آيه 15 (ج 23، ص 221)؛ غاشيه، آيه 13 (ج 26، ص 437)

[2]. قصص، آيه 71 (ج 16، ص 160)

[3]. قصص، آيه 71 (ج 16، ص 160)

[4]. بقره، آيه 217 (ج 2، ص 135)