به معناى اسرار مردم است.

در حديثى از امام باقر عليه السلام و صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «سرّ آن است كه در دل پنهان نموده‌اى و أَخْفى‌ آن است كه به خاطرت آمده اما فراموش كرده‌اى». [1]

[سَرائِر:]

«يَوْمَ تُبْلَى السَّرآئِرُ»

«سَرائِر» جمع‌ «سريره» به معناى حالات، صفات و نيات درونى و پنهانى است. [2]

[سراب:]

«أَعْمَالُهُمْ كَسَرابٍ بِقيعَةٍ»

«سراب» در اصل از مادّه‌ «سَرَب» (بر وزن شرف) به معناى راه رفتن در سراشيبى است و «سَرْب» (بر وزن چرب) به معناى راه سراشيبى است؛ به همين مناسبت‌ «سراب» به تلألؤى مى‌گويند كه از دور در بيابان‌ها و سراشيبى‌ها نمايان مى‌شود و به نظر مى‌رسد كه در آنجا آب وجود دارد، در حالى كه چيزى جز انعكاس نور آفتاب نيست. [3]

[سَرابِيل:]

«سَرابيلُهُم مِّنْ»

«سَرابِيل» جمع‌ «سِربال» (بر وزن مثقال) به گفته «راغب» در «مفردات» به معناى پيراهن است، از هر جنسى كه باشد؛ ساير مفسرين نيز همين معنا را تأييد كرده‌اند. و بعضى آن را به معناى هر گونه لباس و پوشش دانسته‌اند، اما مشهور همان معناى اول است. [4]

[سراج:]

«وَ جَعَلَ الشَّمْسَ سِراجاً»

تعبير به‌ «سراج» (چراغ) درباره «خورشيد» و «نور» در مورد «ماه» به خاطر آن است كه نور «خورشيد» از درون خودش مى‌جوشد مانند چراغ، اما نور «ماه» از درون خودش نيست و شبيه بازتابى است كه از آئينه منعكس مى‌شود؛ و لذا كلمه «نور» كه مفهوم اعمى دارد در مورد آن به كار رفته است. اين تفاوت تعبير، در آيات ديگر قرآن نيز ديده مى‌شود. [5]

[سراج منير:]

«سِراجاً مُّنيراً»

«سراج منير» بودن پيامبر صلى الله عليه و آله با توجّه به اين كه‌ «سراج» به معناى «چراغ» و «منير» به معناى «نور افشان» است اشاره به معجزات و دلائل حقانيت و نشانه‌هاى صدق دعوت پيامبر است، او چراغ روشنى است كه خودش گواه خويش است، تاريكيها و ظلمات را مى‌زدايد، و چشم‌ها و دل‌ها را به سوى خود متوجّه مى‌كند، و همان‌گونه كه‌

[1]. طه، آيه 7 (ج 13، ص 186)

[2]. طارق، آيه 9 (ج 26، ص 382)

[3]. نور، آيه 39 (ج 14، ص 524)؛ نبأ، آيه 20 (ج 26، ص 49)

[4]. ابراهيم، آيه 50 (ج 10، ص 440)؛ نحل، آيه 81 (ج 11، ص 378)

[5]. نوح، آيه 16 (ج 25، ص 84)