و ما نسبت به هر دو كافريم». [1]

[سُحْق:]

«فَسُحْقاً لِأَصْحابِ»

«سُحْق» (بر وزن قفل) در اصل، به معناى ساييدن و نرم كردن است، و به لباس كهنه نيز گفته مى‌شود؛ ولى در اينجا، به معناى دورى از رحمت خدا است. بنابراين، «فَسُحْقاً لِأَصْحابِ السَّعِيرِ» مفهومش اين است: دوزخيان از رحمت خدا دور باشند و از آنجا كه نفرين خداوند توأم با تحقق خارجى است، اين جمله دليل بر اين است كه: اين گروه به كلى از رحمت خدا دورند. [2]

[سَحِيق:]

«في‌ مَكَانٍ سَحيقٍ»

«سَحِيق» به معناى دور و «سحوق» به درخت نخل بلند گفته مى‌شود كه شاخه‌هاى آن تا نقطه‌هاى دور دست آسمان، پيشرفته است. [3]

[سدر:]

«في‌ سِدْرٍ مَّخْضُودٍ»

«سدر» به گفته بعضى از ارباب لغت: درختى است تناور، كه بلنديش گاهى تا چهل متر مى‌رسد، و مى‌گويند: تا دو هزارسال عمر مى‌كند (و سايه بسيار سنگين و لطيفى دارد)، تنها عيب اين درخت اين‌است كه، خاردار است، ولى با توصيف به‌ «مخضود» از مادّه‌ «خضد» (بر وزن مجد) به معناى بريدن و گرفتن خار، اين مشكل نيز در درختان سدر بهشتى حل شده است. [4]

[سُدى‌:]

«أَن يُتْرَكَ سُدًى»

«سُدى‌» (بر وزن هدى‌) به معناى مهمل، بيهوده و بى‌هدف است، عرب مى‌گويد:

«ابلٌ سُدى‌» در مورد شترى كه بدون ساربان رها شده و هر جا مى‌خواهد به چرا مى‌رود. [5]

[سديد:]

«وَ قُولُواْ قَوْلًا سَديداً»

«سديد» از مادّه‌ «سدّ» به معناى «محكم و استوار» و خلل ناپذير و موافق حق و واقع است. [6]

[سرّ:]

«يَعْلَمُ السِّرَّ وَ أَخْفَى»

بعضى گفته‌اند: «سرّ» آن است كه انسان با ديگرى به طور پنهانى بازگو مى‌كند. بعضى گفته‌اند: «سرّ» آن است كه انسان در دل دارد.

بعضى ديگر گفته‌اند: «سرّ» عملى است كه مخفيانه انجام مى‌دهد. بعضى گفته‌اند: «سرّ»

[1]. قصص، آيه 48 (ج 16، ص 116)

[2]. ملك، آيه 11 (ج 24، ص 340)

[3]. حجّ، آيه 31 (ج 14، ص 109)

[4]. واقعه، آيه 28 (ج 23، ص 230)

[5]. قيامت، آيه 36 (ج 25، ص 321)

[6]. احزاب، آيه 70 (ج 17، ص 475)