«سائِح» از مادّه‌ «سياحت» به جهانگردانى نيز مى‌گفتند كه بدون زاد و توشه راه مى‌افتادند، و با كمك‌هاى مردم زندگى مى‌كردند. [1]

[سائِحات:]

«سائِحاتٍ ثَيِّباتٍ»

«سائِحات» جمع‌ «سائح» را بسيارى از مفسران به معناى‌ «صائم» و روزه‌دار تفسير كرده‌اند. [2]

[سائِغ:]

«عَذْبٌ فُراتٌ سآئِغٌ»

«سائِغ» به معناى آبى است كه به خاطر گوارايى، به راحتى از گلو پايين مى‌رود. [3]

[سائل:]

«لِّلسَّآئِلِ وَ الْمَحْرُومِ»

تفاوت ميان‌ «سائل» و «محروم» اين است:

«سائل» كسى است كه حاجت خود را مى‌گويد و تقاضا مى‌كند، و «محروم» كسى است كه شرم و حيا مانع تقاضاى او است، در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است:

«محروم كسى است كه زحمت كسب و كار مى‌كشد، ولى زندگى او پيچيده شده است». [4]

[سابِحات:]

«وَالسَّابِحاتِ سَبْحاً»

«سابِحات» از مادّه‌ «سبح» (بر وزن سطح) به معناى حركت سريع در آب يا در هوا است، لذا، در مورد شنا كردن در آب و يا حركت سريع اسب، و با سرعت به دنبال كارى رفتن گفته مى‌شود. [5]

[سابِغات:]

«أَنِ اعْمَلْ سابِغاتٍ»

«سابِغات» جمع‌ «سابغ» به معناى «زره كامل و فراخ» است، و «اسباغ نعمت» نيز، به معناى فراخى نعمت است. [6]

[سابِقات:]

«فَالسَّابِقاتِ سَبْقاً»

«سابِقات» از مادّه‌ «سبقت» به معناى پيشى گرفتن است، و از آنجا كه پيشى گرفتن معمولًا بدون سرعت ممكن نيست، گاه از اين ماده، مفهوم سرعت نيز استفاده مى‌شود. [7]

[سابِقُوا:]

«سابِقُواْ إِلى‌ مَغْفِرَةٍ»

«سابِقُوا» از مادّه‌ «مسابقه» است. [8]

[1]. توبه، آيه 112 (ج 8، ص 193)؛ تحريم، آيه 5 (ج 24، ص 293)

[2]. تحريم، آيه 5 (ج 24، ص 293)

[3]. فاطر، آيه 12 (ج 18، ص 224)

[4]. معارج، آيه 25 (ج 25، ص 41)

[5]. نازعات، آيه 3 (ج 26، ص 87)

[6]. سبأ، آيه 11 (ج 18، ص 44)

[7]. نازعات، آيه 4 (ج 26، ص 87)

[8]. حديد، آيه 21 (ج 23، ص 373)