[رقيم:]

«أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقيمِ»

«رقيم» در اصل از مادّه‌ «رقم» به معناى نوشتن است و به عقيده غالب مفسران، اين نام ديگرى است، براى «اصحاب كهف»؛ چرا كه سرانجام نام آنها را بر لوحه‌اى نوشته و بر در غار نصب كردند.

بعضى نيز، آن را نام كوهى مى‌دانند كه غار در آن واقع شده بود. بعضى آن را نام سرزمينى مى‌دانند كه آن كوه در آن بوده. و بعضى نام شهر و ديارى كه «اصحاب كهف» از آن بيرون آمدند. ولى معناى اول صحيح‌تر به نظر مى‌رسد. [1]

[رُقيه:]

«وَ قيلَ مَنْ راقٍ»

«رُقيه» (بر وزن لقمه) به معناى «بالا رفتن» است، اين واژه (رقيه) به اوراد و دعاهايى كه موجب نجات مريض مى‌شود اطلاق گرديده. [2]

[رِكَاب:]

«مِنْ خَيْلٍ وَ لا رِكَابٍ»

«رِكَاب» از مادّه‌ «ركوب» معمولًا به معناى «شتران سوارى» مى‌آيد. [3]

[رُكَام:]

«ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَاماً»

«رُكَام» (بر وزن غلام) به معناى اشيايى است كه روى هم متراكم شده‌اند. [4]

[رُكْبان:]

«فَرِجالًا أَوْ رُكْباناً»

«رُكْبان» جمع‌ «راكِب»، به معناى سواره است. [5]

[رِكْز:]

«أوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِكْزا»

«رِكْز» به معناى صداى آهسته است، و به چيزهايى كه در زير زمين پنهان مى‌كنند، «ركاز» گفته مى‌شود، يعنى اين اقوام ستمگر و دشمنان سرسخت حق و حقيقت، آن چنان درهم كوبيده شدند كه حتى صداى آهسته‌اى از آنان به گوش نمى‌رسد. [6]

[ركض:]

«إِذا هُمْ مِّنْها يَرْكُضُونَ»

«ركض» هم به معناى دويدن با سرعت، و هم به معناى دواندن مَركب مى‌آيد، گاهى نيز به معناى كوبيدن پا بر زمين آمده است، مانند: ارْكُضْ بِرِجْلِكَ هذا مُغْتَسَلُ بارِدٌ وَ شَرابٌ‌ «اى ايوب! پاى خود را بر زمين بكوب، چشمه‌اى مى‌جوشد كه هم براى شستشو و هم براى نوشيدن آماده است». [7]

[1]. كهف، آيه 9 (ج 12، ص 389)

[2]. قيامت، آيه 27 (ج 25، ص 311)

[3]. حشر، آيه 6 (ج 23، ص 512)

[4]. نور، آيه 43 (ج 14، ص 537)

[5]. بقره، آيه 239 (ج 2، ص 245)

[6]. مريم، آيه 98 (ج 13، ص 168)

[7]. انبياء، آيه 12 (ج 13، ص 401)