كتاب‌ «اصول كافى» در باب‌ «طبقات الانبياء و الرّسل» و باب‌ «الفرق بين النبىّ و الرّسل» آورده چنين استفاده مى‌شود كه «رسول» كسى است كه علاوه بر دريافت وحى، در خواب و شنيدن صداى فرشته، خود او را هم مشاهده مى‌كند.

البته، آنچه در اين روايات وارد شده، با تفسيرى كه گفتيم، منافات ندارد؛ چرا كه ممكن است مأموريت‌هاى متفاوت پيامبر و رسول تأثير در نحوه دريافت آنها از وحى داشته باشد، و به تعبير ديگر، هر مرحله‌اى از مأموريت، همراه با مرحله ويژه‌اى از وحى است (دقت كنيد).

«راغب» در «مفردات» مى‌گويد: «رسول» از كلماتى است كه هم بر «مفرد» و هم بر «جمع» اطلاق مى‌گردد، هر چند گاهى آن را جمع مى‌بندند و «رسل» مى‌گويند. بعضى نيز آن را مصدر و به معناى رسالت دانسته‌اند، و مى‌دانيم كه در مصدر تثنيه و جمع نيست، (در «لسان العرب» مى‌خوانيم:

الرسول بمعنى الرسالة) ولى مسلماً اين واژه معمولًا معناى وصفى را مى‌رساند و لذا در بسيارى از موارد تثنيه و جمع بسته شده و در همين داستان موسى و هارون در سوره «طه» آيه 47 مى‌فرمايد: انَّا رَسُولا رَبُّكَ‌ «ما دو فرستاده پروردگار توايم». [1]

[رُشْد:]

«قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ»

«رُشْد» در اصل، به معناى راه يافتن به مقصد است و در سوره‌ «انبياء» ممكن است اشاره به حقيقت توحيد باشد كه ابراهيم عليه السلام از سنين كودكى از آن آگاه شده بود، و ممكن است، اشاره به هر گونه خير و صلاح به معناى وسيع كلمه، بوده باشد.

بنابراين «رشد» تعبير بسيار گسترده و جامعى است كه هر گونه امتيازى را در بر مى‌گيرد، راهى است صاف، بدون پيچ و خم، روشن و واضح كه پويندگان را به سرمنزل سعادت و كمال مى‌رساند. [2]

[رَصَد:]

«وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً»

«رَصَد» در اصل، معناى «مصدرى» دارد و به معناى آمادگى براى مراقبت از چيزى است، و بر اسم «فاعل» و «مفعول» نيز اطلاق شده است، و در مفرد و جمع هر دو به كار مى‌رود، يعنى به يك فرد مراقب و نگهبان يا جمعيت مراقبين و نگهبانان هر دو اطلاق مى‌شود. [3]

[1]. اعراف، آيه 51 (ج 6، ص 468)؛ مريم، آيه 51 (ج 13، ص 106)؛ شعراء، آيه 16 (ج 15، ص 225)

[2]. بقره، آيه 256 (ج 2، ص 327)؛ انبياء، آيه 51 (ج 13، ص 465)؛ جنّ، آيه 2 (ج 25، ص 111)

[3]. جنّ، آيه 27 (ج 25، ص 146)