ايمان و اخلاص، به همه اينها «رزق» گفته مى‌شود، و آنها كه مفهوم اين كلمه را محدود به جنبه‌هاى مادى مى‌كنند، توجّه دقيق به موارد استعمال آن ندارند، و از آنجا كه بخشنده تمام مواهب در حقيقت خدا است، «رازق» و «رزّاق» به معناى حقيقى، تنها بر او اطلاق مى‌شود. [1]

[رزق كريم:]

«لَها رِزْقاً كَريماً»

«رزق كريم» معناى گسترده‌اى دارد كه تمام مواهب معنوى و مادى را در بر مى‌گيرد، و تفسير آن به بهشت، به خاطر آن است كه، بهشت كانون همه اين مواهب است. [2]

[رسالات:]

«مِنَ اللَّهِ وَ رِسالاتِهِ»

بعضى گفته‌اند كه‌ «رسالات» اشاره به بيان فروع دين است و بعضى‌ «رسالات» را به معناى اجراى دستورات الهى دانسته‌اند. [3]

[رسول:]

«يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ»

«رسول» كسى است كه علاوه بر مقام نبوت، مأمور به دعوت و تبليغ به سوى آئين خدا و ايستادگى در اين مسير مى‌باشد.

در حقيقت «رسالت» مقامى است بالاتر از نبوت، بنابراين در معناى رسالت، نبوت هم افتاده است؛ ولى چون آيه 157 سوره‌ «اعراف» در مقام تشريح، توضيح و تفصيل پيامبر صلى الله عليه و آله است، آن دو را مستقلًا ذكر كرده.

در واقع آنچه به طور سربسته در مفهوم رسول افتاده، به صورت مستقل و روشن به عنوان تجزيه و تحليل صفات او ذكر شده است.

«رسول» در اصل، به معناى كسى است كه مأموريت و رسالتى بر عهده او گذارده شده، تا آن را ابلاغ كند، اما از نظر تعبيرات قرآنى، و لسان روايات، بعضى معتقدند: «رسول» كسى است كه، صاحب آئين و مأمور ابلاغ باشد، يعنى وحى الهى را دريافت كند و به مردم ابلاغ نمايد. به تعبير ديگر، «رسول» همانند طبيبى است سيار، و به تعبيرى كه على عليه السلام در «نهج البلاغه» درباره پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرموده: «طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ». او به همه جا مى‌رود، به شهرها، روستاها، كوه و دشت و بيابان تا بيماران را پيدا كند و به مداواى آنها بپردازد، او چشمه‌اى است كه به دنبال تشنگان مى‌دود، نه چشمه‌اى كه تشنگان او را جستجو كنند. از رواياتى كه در اين زمينه به ما رسيده و مرحوم‌ «كلينى» در

[1]. يونس، آيه 31 (ج 8، ص 342)؛ هود، آيه 6 (ج 9، ص 32-/ 34)؛ ملك، آيه 15 (ج 24، ص 349)

[2]. احزاب، آيه 31 (ج 17، ص 306)

[3]. جنّ، آيه 23 (ج 25، ص 138)