نمى‌گيرد، بلكه تنها به گوشتى گفته مى‌شود كه روى سنگ‌ها مى‌گذارند، و در كنار آتش قرار مى‌دهند، و بى آن كه آتش به آن اصابت كند، نرم، نرم بريان و پخته مى‌شود. [1]

[حَنِيف:]

«مِلَّةَ إِبْراهيمَ حَنيفاً»

«حَنِيف» از مادّه‌ «حنف» (بر وزن هدف) به معناى تمايل پيدا كردن از گمراهى به درستى و راستى است، به معناى كسى است كه از اديان باطل به سوى حق گراييده است، و نيز به معناى خالص است چنان كه شرح آن در ذيل آيه 67 سوره «آل عمران»، بيان گرديد، و در اصطلاح قرآن، به كسى گفته مى‌شود كه از آئين باطل زمان خود روى گرداند و به آئين حق توجّه كند. كسى كه از «انحراف» به «راستى و استقامت» مى‌گرايد، از آئين‌ها و روش‌هاى منحرف چشم مى‌پوشد، و متوجّه آئين مستقيم خداوند مى‌شود، همان آئينى كه موافق فطرت است، و به خاطر همين موافقتش با فطرت، صاف و مستقيم است.

بنابراين، يك نوع اشاره به فطرى بودن توحيد در درون آن نهفته است، زيرا انحراف چيزى است كه بر خلاف فطرت باشد (دقت كنيد).

و به خاطر همين هماهنگى، صراط مستقيم محسوب مى‌شود. بنابراين، در تعبير «حنيف» اشاره لطيفى به فطرى بودن توحيد نيز شده است. [2]

[حواريون:]

«قالَ الْحَوارِيُّونَ»

«حواريون» جمع‌ «حَوارىّ» از مادّه‌ «حَوَر» به معناى شستن و سفيد كردن است و گاهى به هر چيز سفيد نيز اطلاق مى‌شود و لذا غذاهاى سفيد را عرب‌ «حوارى» مى‌گويد؛ و حوريان بهشتى را نيز به اين جهت «حورى» مى‌گويند كه سفيد پوست‌اند يا سفيدى چشمانشان درخشنده (و سياهى آن كاملًا سياه است). [3]

[حَوايا:]

«ظُهُورُهُمآ أَوِ الْحَوايآ»

«حَوايا» جمع‌ «حويّة» (بر وزن قضيّه) به معناى مجموعه محتويات شكم حيوان است كه به صورت يك كره و به معناى «امعاء» مى‌باشد. [4]

[حُوبَة:]

«كَانَ حُوباً كَبِيراً»

«حُوبَة» در اصل به معناى احتياج و نيازى‌

[1]. هود، آيه 69 (ج 9، ص 205)

[2]. بقره، آيه 135 (ج 1، ص 539)؛ نساء، آيه 125 (ج 4، ص 191)؛ انعام، آيات 79، 161 (ج 5، ص 392؛ ج 6، ص 80)؛ يونس، آيه 105 (ج 8، ص 483)؛ نحل، آيه 120 (ج 11، ص 487)؛ روم، آيه 30 (ج 16، ص 440)

[3]. آل عمران، آيه 52 (ج 2، ص 657)

[4]. انعام، آيه 146 (ج 6، ص 32)