است كه انسان را به گناه مى‌كشاند، و از آنجا كه تجاوزهاى سرپرستان به اموال يتيمان، غالباً بر اثر نياز و يا به بهانه احتياج صورت مى‌گيرد، در آيه فوق به جاى كلمه «اثم» (گناه)، كلمه «حُوبْ» به كار رفته است، تا اشاره به اين حقيقت بوده باشد. [1]

[حور:]

«وَ زَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِينٍ»

«حور» جمع‌ «حوراء» و «احور» به كسى گفته مى‌شود كه سياهى چشمش كاملًا مشكى، و سفيدى آن كاملًا شفاف باشد، و يا به طور كلى كنايه از جمال و زيبايى كامل است؛ چرا كه زيبايى، بيش از همه در چشمان، تجلى مى‌كند، و به اين ترتيب، كلمه‌ «حور» بر مذكر و مؤنث هر دو اطلاق مى‌شود، و مفهوم گسترده‌اى دارد كه همه همسران بهشتى را شامل مى‌شود؛ همسران زن براى مردان با ايمان و همسران مرد براى زنان مؤمن (دقت كنيد). [2]

[حِوَل:]

«لا يَبْغُونَ عَنْها حِوَلًا»

«حِوَل» (بر وزن ملل) معناى مصدرى دارد و به معناى‌ «تحول» و نقل مكان است. [3]

[حَىّ:]

«لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ»

«حَىّ» از مادّه‌ «حيات» به معناى زندگى است، و اين واژه مانند هر صفت مشبّهه ديگر، دلالت بر دوام و ثبات دارد و بديهى است كه حيات در خداوند حيات حقيقى است؛ چرا كه حياتش عين ذات او است، نه همچون موجودات زنده در عالم خلقت كه حيات آنها عارضى است و لذا گاهى زنده‌اند و سپس مى‌ميرند، اما در خداوند چنين نيست. [4]

[حِين:]

«وَ مَتاعاً إِلى‌ حينٍ»

«حِين» به معناى وقت، در سوره‌ «يس»، اشاره به پايان زندگى انسان و اجل او است، و بعضى، آن را به پايان جهان تفسير كرده‌اند. [5]

[حيوان:]

«لَهِيَ الْحَيَوانُ»

«حيوان» (بر وزن ضربان) به اعتقاد جمعى از مفسران و ارباب لغت، به معناى حيات است (معناى مصدرى دارد). اين كلمه در اصل از «حى» گرفته شده و «حييان» بوده كه ياء دوم تبديل به «واو» گشته و «حيوان» شده است. [6]

[1]. نساء، آيه 2 (ج 3، ص 321)

[2]. دخان، آيه 54 (ج 21، ص 225)؛ طور، آيه 20 (ج 22، ص 440)؛ رحمن، آيه 72 (ج 23، ص 194)

[3]. كهف، آيه 108 (ج 12، ص 614)

[4]. بقره، آيه 255 (ج 2، ص 308)

[5]. يس، آيه 44 (ج 18، ص 421)

[6]. عنكبوت، آيه 64 (ج 16، ص 358)