[أبد، أمد:]

«يَجْعَلُ لَهُ رَبِّى أَمَداً»

مفسران گفته‌اند: «أَمَد» و «ابد» از نظر معنا به هم نزديكند، با اين تفاوت كه‌ «ابد» مدت نامحدود را شامل مى‌شود، در حالى كه‌ «أمد» مدت محدودى را؛ هر چند طولانى باشد و «ابدى» به چيزى گفته مى‌شود كه انجام ندارد. [1]

[أَبْرار، بَرّ، بِرّ:]

«إِنَّ الأَبْرارَ يَشْرَبُونَ»

«أبرار» جمع‌ «بارّ» و «بَرّ» (بر وزن رَبّ) در اصل، به معناى وسعت و گستردگى است. و به همين جهت صحراهاى وسيع را «بَرّ» مى‌گويند، و از آنجا كه افراد نيكوكار، اعمالشان نتائج گسترده‌اى در سطح جامعه دارد، اين واژه بر آنها اطلاق مى‌شود، و «بِرّ» (به‌كسر ب) به‌معناى‌ «نيكوكارى» است.

بعضى گفته‌اند: فرق بين آن و «خير» اين است كه: «بِرّ» به معناى «نيكى توأم با توجّه است» در حالى كه‌ «خير» معناى اعمى دارد؛ و در سوره‌ «انفطار» هم «عقايد نيك» را شامل مى‌شود و هم «نيّات خير» و هم اعمال صالح را! [2]

[إِبْرام:]

[1]. جنّ، آيه 25 (ج 25، ص 144)؛ قصص، آيات 71 و 72 (ج 16، ص 160)

[2]. انسان، آيه 5 (ج 25، ص 349)؛ انفطار، آيه 13 (ج 26، ص 243)