[تَنَازَعْتُمْ:]

«تَنَازَعْتُمْ» به معناى به اختلاف پرداختيد، مى‌باشد. [1]

[تَنَاوُش:]

«وَ أَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ»

«تَنَاوُش» از مادّه‌ «نوش» (بر وزن خوف) به معناى بر گرفتن چيزى است، و بعضى آن را به معناى گرفتن با سهولت دانسته‌اند، يعنى آنها چگونه مى‌توانند به آسانى به چنين هدف دور دستى راه يابند؟ [2]

[تَنَزَّلُ:]

«تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيها»

با توجّه به اين كه‌ «تَنَزَّلُ» فعل مضارع است، و دلالت بر استمرار دارد (در اصل «تَتَنَزَّلُ» بوده) روشن مى‌شود كه شب قدر مخصوص به زمان پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و نزول قرآن مجيد نبوده، بلكه امرى است مستمر و شبى است مداوم، كه در همه سال تكرار مى‌شود. [3]

[تنزيل:]

«تَنْزيلُ الْكِتابِ مِنَ اللَّهِ»

«تنزيل» معمولًا در مواردى گفته مى‌شود كه چيزى تدريجاً نازل شود. بعضى نيز معتقدند: «تنزيل» فقط نزول تدريجى است. [4]

[تَنْفُذُوا:]

«إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا»

«تَنْفُذُوا» از مادّه‌ «نفوذ» در اصل به معناى پاره كردن و عبور كردن از چيزى است. [5]

[تَنْقِمُ:]

«وَ مَا تَنْقِمُ مِنَّا»

«تَنْقِمُ» از مادّه‌ «نقمت» (بر وزن نعمت) در اصل، به معناى انكار كردن چيزى است به «زبان»، يا «به وسيله عمل و مجازات نمودن». [6]

[تَنْكِصُون:]

«أَعْقابِكُمْ تَنْكِصُونَ»

«تَنْكِصُون» از مادّه‌ «نكوص» به معناى عقب، عقب بر گشتن است. [7]

[تَنُّور:]

«وَ فارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيهَا»

«تَنُّور» (با تشديد نون) همان معنا را مى‌بخشد كه‌ «تنور» در فارسى متداول امروز، يعنى محلى كه نان در آن پخت و پز مى‌شود. [8]

[تَنُوء:]

«لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي»

[1]. صافات، آيه 173 (ج 19، ص 209)

[2]. سبأ، آيه 52 (ج 18، ص 171)

[3]. قدر، آيه 4 (ج 27، ص 206)

[4]. زمر، آيه 1 (ج 19، ص 390)؛ دخان، آيه 3 (ج 21، ص 161)

[5]. رحمن، آيه 33 (ج 23، ص 160)

[6]. اعراف، آيه 126 (ج 6، ص 364)

[7]. مؤمنون، آيه 66 (ج 14، ص 293)

[8]. هود، آيه 40 (ج 9، ص 123)