ولى در بعضى از روايات چنين استعمالى آمده است. [1]

[تُكِنُّ:]

«مَا تُكِنُّ صُدُورُهُمْ»

«تُكِنُّ» از مادّه‌ «كِنّ» (بر وزن جنّ) به چيزى گفته مى‌شود كه اشياء را در آن محفوظ و مستور مى‌دارند و منظور، رازها، انديشه‌ها و توطئه‌هايى است كه كفار در دل پنهان مى‌داشتند. [2]

[تلاوت:]

«راغب» در كتاب «مفردات»، در ذيل مادّه‌ «تلاوت» مى‌گويد: مراد از «يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ» اين است كه با علم و عمل از آيات قرآن، پيروى مى‌كنند يعنى‌ «تلاوت» مفهومى بالاتر از مفهوم‌ «قرائت» دارد و با يك نوع تدبر و تفكر و عمل همراه است. [3]

[تَلَظّى‌:]

«فَأَنْذَرْتُكُمْ نَاراً تَلَظّى‌»

«تَلَظّى‌» از مادّه‌ «لظى‌» (بر وزن قضا) به معناى شعله خالص است. و مى‌دانيم كه شعله‌هاى خالص و خالى از هر گونه دود، گرما و حرارت بيشترى دارد، و گاه واژه‌ «لظى‌» به خود جهنم نيز اطلاق شده است.

«تَلَظَّى» در اصل «تَتَلَظَّى» بوده، كه يكى از دو «تا» براى تخفيف افتاده است. [4]

[تِلْقاءَ:]

«تِلْقآءَ أَصْحابِ النَّارِ»

«تِلْقاءَ» در اصل- به گفته بعضى از مفسران و اهل ادب- مصدر يا اسم است و به معناى مقابله مى‌آيد، ولى بعداً به معناى ظرف مكان به كار رفته، يعنى مكان مقابله و جهت رو به رو. و در سوره‌ «يونس» و مانند آن به معناى ناحيه و نزد، مى‌آيد؛ يعنى: من از ناحيه و از نزد خودم نمى‌توانم آن را تغيير دهم. [5]

[تَلْقَفُ:]

«فَإِذا هِيَ تَلْقَفُ»

«تَلْقَفُ» از مادّه‌ «لقف» (بر وزن وقف) به معناى بلعيدن و برگرفتن چيزى با قدرت و سرعت است، خواه به وسيله دهان و دندان باشد، يا به وسيله دست، ولى در پاره‌اى از موارد به معناى بلعيدن نيز آمده است، در آيه مورد بحث، نيز ظاهراً به همين معناست. و در فارسى از آن به‌ «ربودن» تعبير مى‌شود و در سوره‌ «شعراء» منظور گرفتن با دهان است. [6]

[تُلَقَّى:]

«وَ إِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ»

«تُلَقَّى» مضارع مجهول از باب‌ «تفعيل»

[1]. تكاثر، آيه 1 (ج 27، ص 301)

[2]. نمل، آيه 74 (ج 15، ص 564)

[3]. اعراف، فضيلت سوره (ج 6، ص 100)

[4]. ليل، آيه 14 (ج 27، ص 97)

[5]. اعراف، آيه 47 (ج 6، ص 228)؛ يونس، آيه 15 (ج 8، ص 307)

[6]. اعراف، آيه 117 (ج 6، ص 351)؛ طه، آيه 69 (ج 13، ص 265)؛ شعراء، آيه 45 (ج 15، ص 252)