در آوردن، و نظام معتدل و كيفيت شايسته است؛ و گستردگى مفهوم آن، اشاره به اين است كه خداوند انسان را از هر نظر موزون و شايسته آفريد، هم از نظر جسمى، و هم از نظر روحى و عقلى؛ چرا كه هر گونه استعدادى را در وجود او قرار داده، و او را براى پيمودن قوس صعودى بسيار عظيمى آماده ساخته، و با اين كه انسان‌ «جرم صغيرى» است، «عالم كبير» را در او جا داده و آن قدر شايستگى‌ها به او بخشيده، كه لايق خلعت‌ «لقد كرمنا بنى آدم» شده است. [1]

[تَقْهَرْ:]

«فَأَمَّا الْيَتيمَ فَلا تَقْهَرْ»

«تَقْهَرْ» از مادّه‌ «قهر» به گفته «راغب» در «مفردات» به معناى‌ «غلبه توأم با تحقير» است، ولى در هر يك از اين دو معنا نيز جداگانه استعمال مى‌شود، و مناسب در اينجا همان‌ «تحقير» است. [2]

[تقيّه:]

«تقيّه» يا «كتمان عقيده باطنى»، بر خلاف آنچه بعضى مى‌پندارند، به معناى ضعف و ترس و محافظه كارى نيست، بلكه غالباً به عنوان يك وسيله مؤثر، براى مبارزه با زورمندان و جبّاران و ظالمان، مورد استفاده قرار مى‌گيرد؛ كشف اسرار دشمن، جز از طريق افرادى كه از روش تقيه استفاده مى‌كنند، ممكن نيست. ضربات غافلگيرانه بر پيكره دشمن، جز از طريق تقيه و كتمان نقشه‌ها و طرحهاى مبارزه صورت نمى‌گيرد، تقيه اقسامى دارد از جمله: [3]

1- «تقيه پوششى»

منظور از «تقيه پوششى»، آن است كه گاه، براى رسيدن به هدف بايد نقشه‌ها و مقدمات را كتمان كرد؛ چرا كه اگر برملا گردد و دشمنان از آن آگاه شوند، ممكن است آن را خنثى كنند. [4]

2- «تقيه تحبيبى»

منظور از «تقيه تحبيبى»، آن است كه گاه، انسان براى جلب محبت طرف مقابل، عقيده خود را مكتوم مى‌دارد تا بتواند نظر او را براى همكارى در اهداف مشترك جلب كند. [5]

[تكاثر:]

«أَلْهاكُمُ التَّكَاثُرُ»

«تكاثر» از مادّه‌ «كثرت» به معناى تفاخر، مباهات و فخرفروشى بر يكديگر است. در استعمالات روزمره فارسى «تكاثر» به معناى ثروت اندوزى استعمال مى‌شود، در حالى كه اين معنا در ريشه لغوى آن نيست،

[1]. تين، آيه 4 (ج 27، ص 165)

[2]. ضحى‌، آيه 9 (ج 27، ص 125)

[3]. مؤمن، آيه 28 (ج 20، ص 103)

[4]. احزاب، آيه 39 (ج 17، ص 358)

[5]. احزاب، آيه 39 (ج 17، ص 358)