استفاده مى‌شود كه اظهار محبت‌هاى عملى نيز در مفهوم «تحيّت» داخل است.

بنابراين «تَحِيَّت» در اصل از مادّه «حيات» گرفته شده، سپس به عنوان دعا براى سلامتى و حيات افراد استعمال شده است و به هر نوع خوشامد گويى و سلام و دعايى كه در آغاز ملاقات گفته مى‌شود، اطلاق مى‌گردد.

بعضى از مفسران گفته‌اند: «تحيّت» در سوره‌ «ابراهيم» خوشامد و درودى است كه خداوند به افراد باايمان مى‌فرستد و آنان را با نعمت سلامت خويش قرين مى‌دارد، سلامت از هر گونه ناراحتى و گزند و سلامت از هر گونه جنگ و نزاع (بنابراين «تحيّتهم» اضافه به مفعول شده و فاعلش خدا است). و بعضى گفته‌اند: منظور در اينجا تحيّتى است كه مؤمنان به يكديگر و يا فرشتگان به آنها مى‌گويند. [1]

[تَحِيد:]

«مَا كُنْتَ مِنْهُ تَحيدُ»

«تَحِيد» از مادّه‌ «حيد» (بر وزن صيد) به معناى عدول كردن از چيزى و فرار كردن از آن است. [2]

[تخت:]

«الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى‌»

«تخت» در فارسى غالباً كنايه از قدرت مى‌باشد، مثلًا مى‌گوئيم: فلان كس را از تخت فرو كشيدند، يعنى به قدرت و حكومتش پايان دادند. [3]

[تَخْتَصِمُونَ:]

«رَبِّكُمْ تَخْتَصِمُونَ»

«تَخْتَصِمُونَ» از مادّه‌ «اخْتِصام» به معناى نزاع و جدال، ميان دو نفر يا دو گروه است كه هر يك مى‌خواهد، سخن ديگرى را ابطال كند، گاه يكى بر حق است و ديگرى بر باطل، و گاه ممكن است هر دو بر باطل باشند، مانند مخاصمه اهل باطل با يكديگر. [4]

[تَخْشَعُ:]

«أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ»

«تَخْشَعُ» از مادّه‌ «خشوع» به معناى حالت تواضع و ادب جسمى و روحى است كه در برابر حقيقت مهم يا شخص بزرگى، به انسان دست مى‌دهد. [5]

[تَخْطَفُهُ:]

«فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ»

«تَخْطَفُهُ» از مادّه‌ «خطف» (بر وزن عطف) به معناى ربودن با سرعت است. [6]

[1]. نساء، آيه 86 (ج 4، ص 62)؛ ابراهيم، آيه 23 (ج 10، ص 377)؛ احزاب، آيه 44 (ج 17، ص 381)

[2]. ق، آيه 19 (ج 22، ص 265)

[3]. طه، آيه 5 (ج 13، ص 184)

[4]. زمر، آيه 31 (ج 19، ص 466)

[5]. حديد، آيه 16 (ج 23، ص 353)

[6]. حجّ، آيه 31 (ج 14، ص 109)