[آل:]

«آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِيْنَ»

«آل» در اصل، «اهل» بوده، سپس به اصطلاح، «قلب شده» و به اين صورت درآمده است، و «اهل» به معناى نزديكان و خاصان انسان است؛ اعم از اين كه بستگان نزديك او باشند و يا همفكران و همگامان و اطرافيان.

«آل» گر چه غالباً در مورد «اهل بيت» و «خانواده» به كار مى‌رود، ولى احياناً در معناى وسيعى كه گفتيم نيز استعمال مى‌شود. و قرائن مقام نشان مى‌دهد كه در اينجا (قمر، آيه 41) منظور همين معناى وسيع است. [1]

[آللَّهُ:]

«ءَآللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ»

«آللَّهُ» در اصل‌ «أَ أَللَّه» بوده كه يكى از دو همزه آن تبديل به الف شده و در نتيجه به صورت مدّ در آمده است. جمله‌ «أَمَّا يُشْرِكُونَ» در اصل‌ «أَمْ مَا يُشْرِكُونَ» بوده كه‌ «أم» براى استفهام و «مَا» موصوله است كه در هم ادغام گرديده است. [2]

[آمَنَّا:]

«يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ»

تعبير به‌ «آمَنَّا» (ايمان آورده‌ايم) از مادّه‌

[1]. اعراف، آيه 130 (ج 6، ص 375)؛ قمر، آيه 41 (ج 23، ص 78)

[2]. نمل، آيه 59 (ج 15، ص 541)