مكان اطلاق شده است. [1]

[بور:]

«وَ كَانُوا قَوْماً بُوراً»

«بور» از مادّه‌ «بَوار» در اصل، به معناى شدت كساد بودن چيزى است و چون شدت كسادى، باعث فساد مى‌شود- چنان كه در ضرب المثل عرب آمده: «كَسَدَ حَتّى‌ فَسَدَ»- اين كلمه به معناى‌ «فساد»، و سپس‌ «هلاكت» اطلاق شده است. و از آنجا كه زمين خالى از درخت، گل و گياه در حقيقت فاسد و مرده است به آن‌ «بائر» مى‌گويند. [2]

[بهجة:]

«حَدآئِقَ ذاتَ بَهْجَةٍ»

«بهجة» (بر وزن لهجه) به معناى زيبايى رنگ و حسن ظاهر است كه بينندگان را غرق سرور مى‌كند. [3]

[بهيج:]

«مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهيجٍ»

«بهيج» به معناى زيبا، چشمگير و سرور آفرين مى‌باشد. [4]

[بَهِيْمَة:]

«لَكُمْ بَهيمَةُ الأَنْعامِ»

«بَهِيْمَة» از مادّه‌ «بُهْمَةْ» (بر وزن تهمة) در اصل، به معناى «سنگ محكم» است و به هر چيزى كه درك آن مشكل باشد «مبهم» گفته مى‌شود، و به تمام حيوانات كه داراى نطق و سخن نيستند، «بهيمة» اطلاق مى‌شود؛ زيرا صداى آنها داراى ابهام است اما معمولًا اين كلمه را فقط در مورد چهارپايان به كار مى‌برند، و درندگان و پرندگان را شامل نمى‌شود. و از آنجا كه «جنين» حيوانات نيز داراى يك نوع ابهام است «بهيمة» ناميده مى‌شود. [5]

[بَيات:]

«فَجآءَها بَأْسُنَا بَياتاً»

«بَيات» به معناى شبانه و شب هنگام است. [6]

[بِيض:]

«جُدَدٌ بيضٌ وَ حُمْرٌ»

«بِيض» جمع‌ «ابيض» به معناى سفيد است. [7]

[بَيْض:]

«كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَكْنُونٌ»

«بَيْض» جمع‌ «بيضه» به معناى تخم مرغ است (هر نوع مرغ). [8]

[بَيْضاء:]

«تَخْرُجْ بَيْضآءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ»

«بَيْضاء» به معناى سفيد است. [9]

[1]. حجّ، آيه 26 (ج 14، ص 80).

[2]. فرقان، آيه 18 (ج 15، ص 60).

[3]. نمل، آيه 60 (ج 15، ص 544).

[4]. حجّ، آيه 5 (ج 14، ص 31).

[5]. مائده، آيه 1 (ج 4، ص 318).

[6]. اعراف، آيه 4 (ج 6، ص 108).

[7]. فاطر، آيه 27 (ج 18، ص 264).

[8]. صافات، آيه 49 (ج 19، ص 71).

[9]. طه، آيه 22 (ج 13، ص 205).