[بُشْرى‌:]

«لَهُمُ الْبُشْرى‌ فَبَشِّر عِبَادِ»

«بُشْرى‌» در اينجا مطلق است، همه گونه بشارت بر نعمت‌هاى الهى اعم از مادى و معنوى را شامل مى‌شود؛ اما اين بشارت وسيع و گسترده، مخصوص كسانى است كه از پرستش طاغوت اجتناب ورزند و به سوى خدا باز آيند كه مجموع «ايمان و اعمال صالح» در همين جمله، جمع است. [1]

[بَصائِر:]

«قَدْ جآءَكُمْ بَصآئِرٌ»

«بَصائِر» جمع‌ «بصيرة» از مادّه‌ «بصر» به معناى بينايى است؛ ولى معمولًا در بينش فكرى و عقلانى به كار برده مى‌شود.

و گاهى به تمام امورى كه باعث درك و فهم مطلب است، اطلاق مى‌گردد؛ در سوره‌ «انعام» به معناى دليل و شاهد و گواه آمده است و مجموعه دلائلى را كه در زمينه خداشناسى است در بر مى‌گيرد، بلكه مجموع قرآن در آن داخل است، و در سوره‌ «قصص» منظور دلائلى است كه موجب روشنايى قلب مؤمنان مى‌شد، و هدايت و رحمت نيز از لوازم اين بصيرت است، و به دنبال آن، تذكر و بيدارىِ دل‌هاى آماده. [2]

[بَصِير:]

«عِبادِهِ خَبيراً بَصيراً»

«بَصِير» به معناى بينا است و در اينجا به معناى بينا نسبت به اعمال آمده است. [3]

[بَصِيْرَة:]

«عَلى‌ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ»

«بَصِيْرَة» هم معناى مصدرى دارد (بينايى و آگاهى) و هم معناى وصفى (شخص آگاه) و لذا بعضى آن را به معناى «حجت و دليل و برهان»، كه‌آگاهى‌بخش است تفسير كرده‌اند. [4]

[بِضاعَة:]

«وَ أَسَرُّوهُ بِضاعَةً»

«بِضاعَة» در اصل از مادّه‌ «بَضْع» و «بُضع» (بر وزن نذر و جزء) به معناى قطعه‌اى از گوشت است كه آن را جدا مى‌كنند، سپس تعميم يافته و به قطعه مهمى از مال و سرمايه نيز گفته شده است.

«بضعة» به معناى پاره تن و «حسن البضع» به معناى انسان فربه و پرگوشت آمده است؛ و «بِضْع» (بر وزن حزب) به معناى عدد سه تا ده آمده است (مفردات راغب). [5]

[بِضْع:]

[1]. زمر، آيه 17 (ج 19، ص 431)

[2]. انعام، آيه 104 (ج 5، ص 481)؛ قصص، آيه 43 (ج 16، ص 109)؛ جاثيه، آيه 20 (ج 21، ص 271)

[3]. اسراء، آيه 17 (ج 12، ص 77)

[4]. قيامت، آيه 14 (ج 25، ص 296)

[5]. يوسف، آيه 19 (ج 9، ص 420)؛ يوسف، آيه 88 (ج 10، ص 78)