گسترده‌اى گفته مى‌شود كه يك مصداق آن فرش است. [1]

[بُسَّت:]

«وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسّاً»

«بُسَّت» از مادّه‌ «بسّ» (بر وزن حجّ) در اصل به معناى «نرم كردن آرد به وسيله آب» است. [2]

[بَسَرَ:]

«ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَر»

«بَسَرَ» از مادّه‌ «بسور» و «بَسر» (بر وزن نصر) گاه، به معناى عجله كردن در انجام كارى قبل از فرارسيدن وقت آن است؛ و گاه به معناى در هم كشيدن صورت و دگرگون ساختن چهره مى‌باشد. [3]

[بشارت:]

«فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ»

«بشارت» در اصل، به معناى خبرهاى نشاطانگيز است كه اثر آن در «بَشَرَه» و صورت انسان آشكار مى‌گردد. به كار بردن كلمه بشارت در مورد عذاب در اين آيه و بعضى ديگر از آيات قرآن در واقع يك نوع تهديد و استهزاء به افكار گنهكاران محسوب مى‌شود؛ و اين شبيه سخنى است كه در ميان ما نيز متداول است كه اگر كسى كار بدى را انجام داد در مقام تهديد و استهزاء به او مى‌گوييم: «مزد و پاداش تو را خواهيم داد». [4]

[بشر:]

«خَلَقَ مِنَ الْمآءِ بَشَراً»

مراد از «بشر»، نخستين انسان، يعنى آدم عليه السلام است. [5]

[بُشْراً:]

«أَرْسَلَ الرِّياحَ بُشْراً»

«بُشْراً» به سكون شين مخفف‌ «بُشُراً» (به ضم شين) جمع‌ «بشور» (بر وزن قبول) به معناى «مبشر و بشارت دهنده» است. [6]

[بَشِّرْ:]

«فَبَشِّرْهُ بِعَذابٍ أَلِيمٍ»

تعبير به‌ «بَشِّرْ» (بشارت ده) در مورد عذاب دردناك الهى، متناسب با كار مستكبرانى است كه آيات الهى را به باد سخريه مى‌گرفتند و «بوجهل» صفتانى كه «زَقُّومِ جَهَنَّم» را به «كره و خرما» تفسير مى‌كردند. [7]

[بَشَر:]

«لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَر»

«بَشَر» در اينجا جمع‌ «بشره» به معناى ظاهر پوست تن است و نيز ممكن است به معناى انسان‌ها بوده باشد. [8]

[1]. نوح، آيه 19 (ج 25، ص 86)

[2]. واقعه، آيه 5 (ج 23، ص 212)

[3]. مدثّر، آيه 22 (ج 25، ص 235)

[4]. آل عمران، آيه 21 (ج 2، ص 559)

[5]. فرقان، آيه 54 (ج 15، ص 144)

[6]. فرقان، آيه 48 (ج 15، ص 134)

[7]. لقمان، آيه 7 (ج 17، ص 28)

[8]. مدثّر، آيه 29 (ج 25، ص 239)