مؤمن» در روايت وجود دارد، فوايد مهمى برآن مترتب خواهد شد؛ از جمله اين فوايد، تأييد نافيه بودن «لا» است كه شيخ انصارى قدس سره، براى اثبات اين‌كه اين قاعده بر عمومات حكومت دارد، به آن استناد كرده است؛ و ناهيه بودن «لا» را كه موجب مى‌شود معناى حديث صرفا يك حكم فرعى- به عدم اضرار مردم به يكديگر- باشد را رد مى‌كند.

توضيح اين‌كه، جار و مجرور در «فى الاسلام»، متعلق به فعل عام مقدر است، و به اصطلاح علماى علم نحو، ظرف مستقَر

[1] است، بنابراين تقدير عبارت اين مى‌شود كه: «لا ضرر موجود فى الاسلام» ضرر در اسلام وجود ندارد؛ به اين معنا كه در احكام‌

[1]. علماء علم نحو، ظرف و جار و مجرور را به دو قسم تقسيم كرده‌اند: مُستقَرّ و لغو.

ظرف مستقر آنست كه متعلق آن «كون عام» يا «وجود عام» است كه صرفا دلالت بر وجود و استقرار دارد و بيش از وجود مطلق معناى ديگرى در بر ندارد؛ مانند: «الولد فى البيت»، كه متعلق «فى البيت» موجودٌ يا مستقرٌ مى باشد؛ يعنى «الولد موجود فى البيت» يا «الولد مستقر فى البيت». چنين متعلقى هميشه محذوف است.

ظرف لغو آنست كه متعلق آن «كون خاص» يا «وجود خاص» باشد كه دلالت بر وجودى خاص دارد؛ مانند: «الفارسُ فوق الحصان» كه متعلق «فوق»، «راكبٌ» مى باشد (كه وجود خاصى است كه علاوه بر معناى وجود داشتن در بر دارنده معناى «ركوب» نيز هست)؛ يعنى «الفارس راكب فوق الحصان». چنين متعلقى هميشه بايد در جمله ذكر شود مگر اين‌كه قرينه اى بر آن دلالت كند.