استدلال (مقدم كردن اصالة عدم الزيادة)، چيزى جز سيره عقلا نيست؛ و در امثال اين موارد كه احتمال قوى مى‌دهيم زيادى در روايت، توسط خود رواى هنگام نقل به معنا حاصل شده- چرا كه راوى، اولًا به خاطر تناسب حكم و موضوع، و ثانيا به خاطر وجود موارد مشابه آن در روايات، مانند «لا رهبانية فى الاسلام» و «لا إخصاء فى الاسلام»، سابقه ذهنى اين قيد را دارد- معلوم نيست بناى عقلا بر تقديم «اصالة عدم الزيادة» باشد.

علاوه بر اين، به نظر ما نيز هيچ دليلى بر اعتبار اين اصل (تقدم اصالة عدم الزيادة) و امثال آن، كه به بناى عقلا نسبت داده مى‌شود نداريم؛ و عقلا هيچگاه چنين اصل هايى را در امور خود به كار نمى‌برند، بلكه آن‌چه از سيره عقلا مشاهده مى‌كنيم اين است كه در اين‌گونه موارد اگر در كار خودشان دچار ترديد شده باشند به هر راهى كه موجب اطمينان شود اعتماد مى‌كنند؛ و اگر بخواهند براى ديگرى دليل بياورند، بر قراين لفظيه و حاليه و مقاميه‌اى كه به طور معمول موجب اطمينان مى‌شود تكيه مى‌كنند؛ واصرار خاصّى بر مقدم كردن «اصالة عدم الزيادة» بر «اصالة عدم النقيصه» ندارند. آيا هنگام مطالعه كتاب‌هايى كه به دست شما مى‌رسد، به «اصالة عدم الزيادة»