کمتر سرزمینی یافت میشود که برای تضرع و ناله و عبادت آفریده شده باشد، به گونهای که حتی استراحت درآن نیز عبادت باشد. مکه سرزمین عبادت و اظهار عبودیت است؛ آنجا شهر گریه، ناله، توبه و انابه است. امام صادق (ع) میفرماید: «انما سمیت مکة بکة لبکاء الناس حولها و فیها».[1] مکه شهر ذکر و دعا و قرآن است. امام باقر (ع) نیز فرمود: «الساجد بمکة کالمتشحط بدمه فی سبیل الله» [2]و امام سجاد (ع) فرمود:)) من ختم القرآن بمکة لم یمت حتی یری رسول الله (ص) و یری منزله فی الجنة».[3] و نیز: «النائم بمکه کالمتشحط فی البلدان».
هفت. مکه شهر سازندگی روح و جان
سختیها و ناملایمات زندگی، آزمایشهای الهی است که ناخالصیها را از روح و جان آدمی دور میسازد و راه را برای درک کمالات معنوی هموار میکند. مکه سرزمین سازندگی است و دشواری های آن، طلای وجود حج گزاران را از ناخالصی و آلودگی پاک میگرداند. پیامبر اسلام (ص) میفرماید: «من مرض یوما بمکة کتب الله له من العمل الصالح الذی کان یعمله عبادة ستین سنة و من صبر علی حرّ مکه ساعة تباعدت عنه النار مسیرة مائة عام و تقربت منه الجنة مسیرة مائة عام».[4] این سازندگی سر اصلی موقعیت جغرافیایی مکه است که آن را همراه با ناملایمات قرار داده است.
[1] همان. ح 34. [2] بحارالانوار، ج 16، ح 8. [3] تهذیب، ج 5. ص 468، ح 164. [4] بحار الانوار، ج 16، ح 47.