ردّ و باميد اجابت، يا از ترس عدلش و به اميد فضلش بخوانند. عطا گويد: يعنى از ترس جهنم و به اميد بهشت.

(إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ‌): نعمت و بخشش خدا در دسترس نيكو كاران است. سعيد بن جبير گويد: يعنى پاداشش به بندگان مطيع نزديك است.

اخفش گويد: منظور از رحمت، باران است. مؤيد آن اين آيه است:(فَانْظُرْ إِلى‌ آثارِ رَحْمَتِ اللَّهِ كَيْفَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها) (روم 50: به آثار رحمت خدا بنگريد كه چگونه زمين را پس از مرگش زنده مى‌كند) احسان، كارى است كه سزاوار ستايش و اسائه، كارى است كه سزاوار نكوهش باشد. برخى گفته‌اند: منظور از «محسنين» كسانى هستند كه كارهايشان از بدى پاك و سراسر نيكى باشد. لكن ظاهر عبارت اين معنى را نمى‌رساند. آنچه مقتضاى ظاهر است اين است كه هر كس كار نيكى كرد، برحمت خدا مى‌رسد. نه اينكه اگر ميان نيكى و بدى جمع كرد، از رحمت خدا محروم است. اثبات چنين نظرى احتياج بدليلى محكمتر دارد.