بيان آيه 17- 18

مقصود

اكنون اين مطلب را بيان ميكند كه تنها خداوند مالك سود و زيان است.

مى‌فرمايد:

(وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ): اگر خداوند ترا دچار فقر يا بيمارى يا گرفتارى ديگرى كند، هيچكس جز خودش قادر نيست كه ترا نجات دهد و آسوده كند.

(وَ إِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ): و اگر از جانب خداوند روزى فراوان و تندرستى و ديگر امور پسنديده دنيا، نصيب تو شود، او بر همه چيز قادر است و سود و زيان مردم بدست اوست. هيچكس قادر نيست كه جلو سود و زيانهايى كه خدا بمردم مى‌رساند، بگيرد.

پرسش مس كردن، خاصيت اجسام است، اما خدا جسم نيست كه كسى را مس كند. چرا مى‌گويد:(إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ ...)؟

پاسخ مقصود اين نيست كه خدا كسى را مس ميكند، بلكه مقصود اين است كه سود و زيان از جانب خداوند بر مردم نازل ميشوند و آنها را مس ميكنند. در حقيقت، سود و زيان مردم را مس ميكنند نه خدا.

كلمه‌هاى «ضرّ» و «خير» دو اسم جامع هستند كه شامل هر سود و زيانى ميشوند.

(وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ‌): او بر بندگان خويش غالب است. همه بندگان در زير نفوذ قدرت او قرار دارند و هيچكس از قلمرو قدرت او خارج نيست. نظير آن‌